رويكرد حقوق ايران در خصوص ميانجي‌گري برخط

ميانجي‌گري به دليل ايجاد امكان حل ‌و فصل دعوا به صورت مسالمت‌آميز و تعيين نتيجه‌ دعوا توسط خود طرفين روشي مناسب جهت حل اختلافات است. ميانجي‌گري برخط در اختلافات مربوط به تجارت الكترونيك اين امكان را براي اشخاص و فعالان تجاري فراهم مي‌سازد كه به‌رغم بعد مسافت و عدم امكان ملاقات حضوري دعواي خود را به صورت مسالمت‌آميز حل‌وفصل كنند. در پژوهش حاضر، ميانجي‌گري برخط از منظر «مفهوم و ويژگي‌ها»، «مزايا»، «معايب»، «فرايند»، «دعاوي قابل ارجاع»، «اجراي نتيجه»، و «راهكارهاي موجود جهت پيشرفت» مورد بررسي قرار گرفت تا با روشن شدن جوانب حقوقي مختلف روش حل اختلاف يادشده اشخاص بتوانند در خصوص مناسب بودن استفاده از اين روش حل اختلاف تصميم بگيرند. مقاله‌ حاضر به اين نتيجه نائل آمد كه با توجه به ظهور تكنولوژي‌هاي متعدد استفاده از ميانجي‌گري برخط ميسر است. در عين حال فقدان قابليت اجرايي نتيجه‌ ميانجي‌گري برخط در اكثر موارد و فقدان تضمين براي عدم افشاي اطلاعات محرمانه در فرايند حل اختلاف آن جزء مشكلات اساسي روش يادشده است كه با وضع قوانين جامع و آموزش ميانجيان مي‌توان اين مشكلات را برطرف كرد.