مقايسه جهت‌گيري مذهبي، تاب‌آوري و انعطاف‌‌پذيري روان‌شناختي براساس سطوح فراشناخت در همسران شهداي استان البرز

مقدمه: تقويت ابعاد معنويت و جهت‌گيري مذهبي، از مهم‌ترين معيارهاي دروني در برابر مشكلات افراد است. تاب‌آوري روان‌شناختي، رهيافتي است كه با توجه به شرايط كلي محيط زندگي، ميزان توانايي فرد در برابر بروز رخ‌دادهاي غيرمنتظره و آسيب‌رسان را نشان مي‌دهد. انعطاف‌پذيري موجب مي‌شود فرد، هر زمان كه برايش ضرورت داشته باشد، روش و سبك يادگيري خود را تغيير دهد. روش: جامعه آماري پژوهش حاضر همسران شهداي استان البرز است كه در اين پژوهش، 451 نفر در بازه سني 20 تا 60 سال به‌عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. تجزيه‌وتحليل داده‌ها با استفاده از نسخه 23 نرم‌افزارهاي SPSS و AMOS صورت گرفت. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون گام‌به‌گام استفاده شد. نتايج: مطابق با تحليل داده‌ها ازنظر ميانگين جهت‌گيري مذهبي بيروني (F=4/23, P=0/016)، جهت‌گيري مذهبي دروني (F=8/35, P=0/001)، تاب‌آوري (F=19/90, P=0/001) و انعطاف‌پذيري روان‌شناختي (F=109/69, P=0/001) بين همسران شهدا با سطوح مختلف فراشناخت، تفاوت معني‌داري وجود دارد. نتيجه‌گيري: جهت‌گيري مذهبي در كنار فراشناخت و تحمل ابهام، مي‌تواند پيشايندي (درصورت صلاحديد نويسنده، مي‌توان به‌جاي پيشايند از واژه نقطه شروع استفاده كرد. پيشايند واژه چندان همه‌گيري نيست) براي تاب‌آوري باشد كه تاب‌آوري، به بهبود رشد پس از سانحه كمك مي‌كند.