درس پژوهي در يك شام خانوادگي يا درس پژوهي بر بستر فرهنگ

ديدگاه رايج در نظام آموزشي ايران آن است كه يك آموزش خوب، به ويژگي‌هاي فردي معلم وابسته است.بنابراين دانش آموزان،خانواده ها و حتي نظام آموزشي در پي كشف معلم خوب و شناسايي معلم بد است.غافل از آن كه شيوه‌ي آموزش يك معلم علاوه بر دانش و مهارت‌هاي حرفه‌اي، تحت تاثير فرهنگ آن ملت است ، چنان كه به تاسي از نگرش ها و ديدگاه هاي يك ملت است كه تفسيرهاي رايج از معلم خوب و بد شكل مي گيرد.ممكن است در ايران معلمي خوب-اثربخش- باشد كه  بتواند به خوبي رياضي را تدريس كند و يا بتواند ضريب قبولي دانش آموزان را در مدارس نمونه بالا ببرد! . در حالي كه در كشوري مانند فنلاند چنين تعبيري فرسنگ ها با تعريف از يك معلم خوب فاصله دارد. چيزي كه اهميت دارد آن است كه نمي توان بدون شناخت از فرهنگ آموزش يك ملت به تغيير نظام آموزشي آن فكر كرد.در واقع تدريس نيز يك فعاليت فرهنگي است كه مانند هر فعاليت فرهنگي ديگر نشانه هايي از فرهنگ آن ملت را در خود دارد.در همين رابطه، درس پژوهي به عنوان مدلي اثربخش در بهسازي آموزش و توانمند سازي معلم،معرفي شده است كه برخاسته از فرهنگ كشور ژاپن است.اين مدل چند سالي است كه در نظام آموزشي ايران نيز به اجرا درآمده است اما به نتايج مشابه در ژاپن و يا حتي كشورهاي ديگر دست نيافته است. در اين مقاله با رويكردي پديدارشناسانه مبتني بر تجربه‌ي زيسته‌ي خود به عنوان رابط درس پژوهي ، با پرداختن به ويژگي هاي اصلي درس پژوهي همانند مشاركتي بودن،نظم،مطالعه،نقد ، ارزيابي و ... و جستجوي تفاوت‌ها و شباهت‌هاي آن در دو فرهنگ ايران و ژاپن؛ دلايل موفقيت يا عدم موفقيت اين طرح ، با توجه به ميزان آمادگي بستر فرهنگي در هر دو نظام آموزشي مورد تحليل قرار گرفته است.