ارزيابي كارايي اصلاح ماتريس لاستيكي و پركننده تقويتي بر مقاومت پارگي آميزه‌هاي‌ لاستيك طبيعي-سيليكا با پخت پراكسيدي

فرضيه‌: افزايش اتلاف گران‌روكشسان يكي از رويكردها در افزايش مقاومت به رشد ترك آميزه‌هاي لاستيكي است. اين شاخص با افزايش برهم‌كنش‌هاي پركننده‌ـ‌پركننده يا پليمرـ‌پركننده و اثري كه اين دو بر افزايش حجم لاستيك مقيد دارند، بهبود مي‌يابد. افزايش برهم‌كنش پليمرـ‌پركننده با اصلاح سطح سيليكا با سيلان، با كاهش شديد برهم‌كنش‌ پركننده-پركننده همراه است و بنابراين به‌دليل اثري كه بر كاهش حجم لاستيك مقيد دارد، رويكرد ارجح در بهبود مقاومت به رشد ترك آميزه‌هاي لاستيكي نيست. اصلاح پيكره لاستيك مي‌تواند بدون كاهش حجم لاستيك مقيد زمينه‌ساز بهبود مقاومت به رشد ترك در سامانه باشد. تفاوت در عملكرد اين دو سامانه در روش ولكانش پراكسيدي به‌خوبي قابل مشاهده است.روش‌ها: در پژوهش حاضر، كارايي اصلاح لاستيك و سيليكاي تقويتي بر مقاومت به رشد ترك ‌لاستيك طبيعي پرشده با سيليكا و ولكانش‌يافته با روش پراكسيدي مطالعه شده است. ذرات سيليكا با اصلاح‌كننده سيلان دوعاملي بيس(تري‌اتوكسي‌سيليل‌پروپيل) تتراسولفيد (TESPT) و ماتريس‌ لاستيكي از راه پيوندزني گروه‌هاي مالئيك‌ انيدريد روي زنجيرهاي آن اصلاح شدند. در اين راستا، همچنين شرايط مطلوب مالئيك‌دار‌كردن لاستيك با مقايسه روش‌هاي بر پايه آغاز گرمايي و شيميايي مقايسه شده است. يافته‌ها: نتايج نشان داد، اصلاح لاستيك با مالئيك ‌انيدريد به‌دليل افزايش برهم‌كنش‌هاي پليمرـ‌پركننده سبب افزايش لاستيك مقيد در سامانه داراي لاستيك مالئيك‌دار و شكل‌گيري توازن مطلوبي از استحكام مكانيكي و مقاومت به رشد ترك در اين كامپوزيت مي‌شود. در اين راستا، مقاومت پارگي سامانه داراي لاستيك مالئيك‌دار در محدوده بارگذاري بسيارپرشده از سيليكا رشد چشمگيري حدود %150 نسبت به سامانه لاستيك خالص پرشده با سيليكاي اصلاح‌نشده نشان داد. بر مبناي نتايج پيشنهاد شد، چگالي اتصال‌هاي عرضي شيميايي و اتلاف گران‌روكشسان از سازوكار‌هاي كنترل‌كننده در مقاومت به رشد ترك لاستيك طبيعي در محدوده بارگذاري‌هاي كم و بسيار پرشده از سيليكاست.