مطالعۀ تطبيقي مدخليّتِ «شريعت» در «رستگاري» از منظر مسيحيت و اسلام

هدف: هدف از اين نوشتار، بررسي تطبيقيِ مدخليّتِ «شريعت» در «رستگاري» از منظر مسيحيت و اسلام و واكاوي ضرورتِ عمل به احكام و پايبندي به مناسك در نيل به رستگاري در اين اديان بود. روش: در اين پژوهش از روش كتابخانه‌اي و فيش‌برداري استفاده شده و داده‌ها مبتني بر منابع علميِ معتبر، ارزيابي و تحليل شده است. يافته‌ها: بر خلاف باورِ عده‌اي كه از روي جهل يا از سر عمد، قائل به رفع تكليف شرعي در آيين مسيحيت و حتي اسلام‌اند، شريعت ضرورتي گزيزناپذير در نيل به رستگاري است. در دين مسيحيت، حضرت مسيح(ع) هرگز شريعت را طرد نكرد، اما مؤلفه‌هاي دين را نيز منحصر در احكام تشريعي ندانست؛ گويي مسيح يك شخص طريقت‌مدارِ متشرّع است. در دين اسلام نيز همۀ مراتب دين(شريعت، طريقت و حقيقت) در يك سطح بوده و شريعت تنها يك طريق لحاظ شده است و نه تمام دين؛ كه اگر مورد صيانت قرار نگيرد يا در حفظ آن تسامح و تساهلي رخ دهد، ساير مراتب در معرض فساد و نابودي قرار مي‌گيرند و رستگاري محقق نخواهد شد. نتيجه‌گيري: تأكيد بر شريعت در كتب مقدس هر يك از اديانِ مورد مطالعه، در يك سطح قرار ندارد؛ اما تحقّقِ رستگاري و نجات، به طور حتم منوط به فهمِ حقيقت دين و عمل به شريعتِ آنهاست.