تبيين محدوديت‌ منابع آب در تئوري‌هاي توسعه منطقه‌اي با رويكرد پويايي سيستم ها

تئوري‌هاي مكان ‌يابي ابتدا با توجه به غالب بودن اقتصاد بر پايه كشاورزي، بر اساس كسب بهينه سود در فعاليت ‌هاي كشاورزي پايه ‌ريزي شده‌اند. اما با پررنگ شدن نقش صنعت و گسترش توليد صنعتي، تغيير رويكردي در تئوري‌هاي مكان‌يابي بوجود آمد، به نحوي كه انسان در جهت تحمل هزينه كمتر، حصول سود بيش‌تر و سهولت دسترسي به منابع، مكان فعاليت خود را انتخاب مي‌نمايد. با وجود اين كه رعايت اين سه اصل منطقي ساده به نظر مي‌رسد با اين حال با پيچيده‌تر شدن عوامل مؤثر در مكان‌يابي، به ناچار متخصصان به استفاده از روش‌هاي علمي و مدرن روي آوردند. در اين راستا تئوري‌ها و مدل‌هاي مختلفي ارائه شده است. اغلب اين نظريه‌ها در كمي نمودن عوامل مؤثر بر فرآيند مكان‌يابي تأكيد دارند. در تحقيقات و مدل‌هاي مربوط به تئوري‌هاي مكان‌يابي، غالباً به محدوديت‌هاي موجود در يك منطقه از قبيل منابع آب و عوامل مؤثر بر مصرف آب،  توجه نشده است. با توجه به اينكه ايران در حال تجربه مشكلات جدي كمبود منابع آب است و بسياري از آسيب‌پذيري‌هاي منطقه‌اي ناشي از عدم توجه به منابع به ويژه منابع آب است، بنابراين بهتر است كه به اين محدوديت‌ها در تئوري‌هاي مكان‌يابي توجه شده و مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته شود. لذا در اين تحقيق سعي شده است با استفاده از تفسير سيستمي نقش آب در اين نظريه‌ها بررسي شود. بدين ترتيب تئوري‌هاي مكان‌يابي با استفاده از حلقه سيستمي ترسيم و تحليل شده است كه نهايتاً اين تحقيق مي‌تواند نقشه راه آيندگان در مناطقي باشد كه توسعه منطقه، بر پايه اين تئوري‌هاي مكان‌يابي صورت مي‌گيرد تا بدين ترتيب به محدوديت‌هاي منطقه خصوصاً منابع آب توجه شود.