بررسي تفسيري كاربردهاي معنايي ملكوت در قرآن مجيد

فهم دقيق آيات قرآني در گرو شناخت جامع از معاني الفاظ آن است؛ زيرا نازل‌كننده وحي، حكيمانه واژگان را در مناسبترين جايگاه كاربردي خود قرار داده است. از اين‌رو درك معناي واژگان قرآني به فهم آيات منتهي خواهد شد.  ملكوت از واژگاني است كه مفسران در مورد آن ديدگاه‌هاي مختلفي دارند، هر چند نگاه فلسفي و عرفاني به اين واژه دارند اما به عمق معناي آن پي نبرده‌اند. اين مقاله با شيوه توصيفي ـ تحليلي، درصدد پاسخ به چيستي معناي ملكوت در قرآن كريم است كه با مراجعه به  كتب لغت، استفاده از روايات و ديدگاه مفسران و كاربرد واژه ملكوت در زبان‏هاي ديگر با كنكاش در كتب مقدس انجام گرفته است. نتايج حاصله نشان مي‌دهد ملكوت واژه‌اي دخيل در زبان عربي است كه به جهت فصاحت و بلاغت خاص اين زبان تغيير شكل داده است و كاربرد معنايي آن در قرآن كريم به شكل سير خطي از زمان نزول، به معناي انذار قيامت، باطن هر چيزي، حقيقت واحد خدايي و تسلط خداوند بر همه امور است كه اين نشانگر تغيير معنا و مفهوم واژه ملكوت در مرور زمان است اما با تتبع در سياق آيات مي‌توان گفت ملكوت به معناي جامع همه اينها است.