اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي بر نگراني، اضطراب و عدم تحمل بلاتكليفي زنان مبتلا به اضطراب كوويد-19

مقدمه: از زمان همه‌گيري كوويد-19، مطالعات متعدد افزايش مشكلات مرتبط با نگراني و اضطراب را نشان مي‌دهند. بر اساس نتايج پژوهش‌ها، زنان بيش از مردان در معرض نگراني و اضطراب ناشي از شيوع اين بيماري قرار دارند. هدف از اين پژوهش بررسي اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي بر نگراني، اضطراب و عدم تحمل بلاتكليفي زنان مبتلا به اضطراب كوويد-19 بود. مواد و روش ها: طرح اين پژوهش از نوع آزمايشي تك‌موردي با خط پايۀ چندگانه و سنجش مداوم و پيگيري سه‌ماهه بود. سه بيمار زن به‌صورت هدفمند و بر اساس ملاك‌هاي تعيين‌شده براي ورود به پژوهش از جامعۀ آماري مدنظر انتخاب شدند و بر اساس دستورالعمل رفتاردرماني ديالكتيكي تحت درمان قرار گرفتند. اين افراد با تكميل مقياس اضطراب كرونا، پرسش‌نامۀ نگراني ايالت پنسيلوانيا و مقياس عدم تحمل بلاتكليفي ارزيابي گرديدند. داده‌ها به روش ترسيمي، درصد بهبودي و شاخص تغيير پايا تجزيه‌وتحليل شدند. يافته‌ها: بهبودي كل شركت‌كنندگان پس از مرحلۀ درمان (پيگيري) در متغير نگراني 25 درصد (34 درصد)، در متغير اضطراب كرونا 56 درصد (57 درصد) و در متغير عدم تحمل بلاتكليفي 49 درصد (52 درصد) بود كه از نظر آماري در سطح اطمينان 95 درصد معني‌دار است. نتايج نشان مي‌دهند كه بهبودي نگراني و عدم تحمل بلاتكليفي شركت‌كنندگان در پيگيري سه‌ماهه افزايش داشته و بهبودي اضطراب كروناي آنان تثبيت‌شده است. بحث و نتيجه‌گيري: به‌طوركلي، رفتاردرماني ديالكتيكي در بهبود نگراني و اضطراب و عدم تحمل بلاتكليفي زنان مبتلا به اضطراب كوويد-19 مؤثر است.