شناسايي شاخص‌هاي مؤثر در زيست پذيري محلات شهري (مطالعه موردي محلات مناطق 1، 5 و 8 شهرداري اصفهان)

زيست پذيري شهري يكي از مهم‌ترين و نوين‌ترين مباحث در تئوري‌هاي جديد شهرسازي و برنامه‌ريزي است كه باهدف پيشبرد شهر به‌سوي مطلوبيت هرچه بيشتر مطرح‌شده است. هدف اين پژوهش كاربرد تحليل عاملي در شناسايي شاخص‌هاي مؤثر در زيست پذيري محلات شهري است. ابتدا زيست پذيري از ديدگاه نظري و سپس ويژگي‌هاي مناطق شهر اصفهان موردسنجش و بررسي قرارگرفته‌اند. رويكرد حاكم بر پژوهش حاضر بر اساس هدف كاربردي و بر مبناي ماهيت توصيفي-تحليلي است. براي شناسايي شاخص‌هاي مؤثر در زيست پذيري از تكنيك طيف ليكرت 5 درجه‌اي استفاده گرديد. يافته‌ها نشان‌دهنده‌ي اين است كه بين مناطق شهري اصفهان ازنظر زيست پذيري تفاوت وجود دارد. با توجه به سطح‌بندي انجام‌گرفته، محلات جلفا و رزمندگان داراي بيشترين سطح زيست پذيري هستند كه علت قرارگيري اين محلات در يك طبقه مشابهت‌هاي فرهنگي و اقتصادي و اجتماعي آن‌هاست زيرا ساكنان اين دو محله به‌طور نسبي از كيفيت سيستم حمل‌ونقل، هويت اجتماعي، برخورداري از امكانات و رضايت‌مندي از محل سكونت خود راضي بوده‌اند. محله‌ي درب كوشك با توجه به قرارگيري در مركز شهر و مواجهه با مسائل اقتصادي و فرهنگي و كالبدي داراي سطح زيست پذيري متوسط است بيشترين نارضايتي در اين محله مربوط به عدم كيفيت سيستم حمل‌ونقل بوده است. محلات سيچان، عباس‌آباد و خانه اصفهان در پايين‌ترين سطح زيست پذيري جاي گرفته‌اند و اولين اولويت توجه را به خود اختصاص داده‌اند. با توجه به اينكه شرايط زيست پذيري در مناطق مختلف متفاوت است، درنهايت هدف اين پژوهش دستيابي به شاخص‌هاي مؤثر در زيست پذيري مناطق شهري و شناسايي وضعيت محلات و عوامل مؤثر بر آن است.