معيارهاي تجويز توسل به زور در صورت نقض فاحش و گسترده بنيان هاي اخلاقي حقوق بشري

زمينه: رعايت موازين حقوق بشر و پايبندي به اصول و بنيادهاي اخلاقي آن از آسيب پذيري حاكميتها در مقابل تصميمات خارجي جلوگيري مي كند و استقلال كشورها را در جهاني كه وابستگي متقابل يكي از ويژگيهاي آن است تضمين مي نمايد. دولت ها، ضمن داشتن مشروعيت قانوني بايد از مشروعيت اخلاقي نيز بهره مند باشند. در غير اين صورت، به واسطه اظهارنظرهاي نهادهاي رسمي حقوق بشري سازمانهاي بين المللي و دولتهاي ديگر، با فشار افكار عمومي بين المللي مواجه مي شوند. اين فشار حتي مي تواند تا حد توسل به زور براي وادار ساختن يك دولت نقض كننده حقوق بشر به رعايت مقررات مربوط و موازين اخلاقي، پيش رود. امروزه حقوق بين الملل تهديد و كاربرد زور در روابط بين المللي را ممنوع دانسته و از كشورهاي عضو سازمان ملل متحد مي خواهد از تهديد و كاربرد زور عليه استقلال سياسي و تماميت ارضي ديگر كشورها خودداري نمايند. لذا، هدف اين مقاله بررسي معيارهاي تجويز توسل به زور در صورت نقض فاحش و گسترده حقوق بشر و بنيادهاي اخلاقي آن است. نتيجه گيري: بررسي منابع موجود نشان مي دهد، تجويز توسل به زور در صورت نقض فاحش و گسترده حقوق بشر مي تواند از مستندات و مقررات حقوق بين الملل عمومي تبعيت نمايد. عدم رعايت بنيان هاي اخلاقي حقوق بشري به گونه اي كه وجدان جامعه بشري را جريحه دار نمايد منجر به نقض فاحش حقوق بشر مي گردد. و اين امر مي تواند مجوزي براي توسل به زور باشد. علاوه بر اين محافظت از معيارهاي اخلاقي مانند حمايت از حرمت انساني، دفاع مشروع و حفظ صلح و امنيت بين المللي مي تواند دليلي براي توسل به زور در نظر گرفته شود و در چنين شرايطي تنها، شوراي امنيت مي تواند جواز توسل به زور را صادر نمايد.