بازنماييِ مولفه هايِ اخلاقي در راهبردهايِ شناختيِ بازآفرينيِ تعادل كار-زندگي

زمينه: نظر به ضرورت مطالعه ي پديده ي تعادل كار-زندگي و ابتكاراتِ فردي كاركنان سازمان ها در جهت حصول آن، پژوهش حاضر اين هدف را دنبال مي كند كه نسبت به كشف و بازنماييِ راهبردهايِ شناختيِ تعادلِ كار-زندگي در ميان اعضاي هيات علمي دانشگاه هاي دولتي شمال شرق ايران تلاش نموده و از اين رهگذر مضامين اخلاقي مستتر در راهبردهاي مذكور را برجسته نمايد. روش: در اين پژوهش، ساز و كار مربوط به روش تحقيق پديدار شناسي از اين جهت كه به فهم تجربه زيسته مشاركت كنندگان كمك مي كند به كار گرفته شد. جامعه مورد مطالعه آن دسته از اعضاي هيات علمي دانشگاه هاي فردوسي مشهد و بيرجند بوده كه داراي حداقل مرتبه علمي استادياري با 5 سال سابقه كاري بودند. نمونه ي تحقيق، بخشي از جامعه ي مورد مطالعه بوده كه با فن نمونه گيري هدفمند انتخاب شده و نهايتا پس از اشباع داده ها و تكرار يافته ها، كفايت اندازه ي آن با تعداد 16 مشاركت كننده مسجل شده است. ابزار گردآوري داده ها، مصاحبه نيمه ساختاريافته و شيوه ي تحليل داده ها نيز روش تحليل محتواي كلايزي بوده است. يافته ها: تحليل داده ها نشان داد كه راهبردهايِ شناختيِ بازآفريني تعادل كارزندگي شامل 12مضمون بوده و دربردارنده ي دو راهبردِ كلانِ فردي با عناوينِ فروكاستِ مطالباتِ نقش و پاسخگوييِ دوسوگرايِ نقش است. نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه مي تواند در جهت حصول تعادل كارزندگي از طريق ابتكارات فردي كمك كننده باشد.