بررسي آموزش راهبردهاي خودتنظيمي بر سازگاري اجتماعي و هماهنگي ديداري حركتي دانش آموزان داراي ناتواني هاي يادگيري

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش راهبردهاي خودتنظيمي بر سازگاري اجتماعي و هماهنگي ديداري حركتي دانش‌آموزان داراي ناتواني‌هاي يادگيري بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء پژوهش‌هاي كاربردي و از لحاظ روش از نوع مطالعات نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعۀ پژوهش را كليه دانش‌آموزان داراي ناتواني هاي يادگيري در شهر تهران در سال 1401- 1400 تشكيل دادند كه از بين آن‌ها به صورت در دسترس 30  نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) گماشته شدند. ابزار اين پژوهش شامل پرسشنامه سازگاري سينها و سينگ (1993) و هماهنگي ديداري حركتي (1950) بود. گروه آزمايش پروتكل راهبردهاي خودتنظيمي را طي 8 جلسه 50 دقيقه‌اي دريافت كرد؛ اما گروه كنترل هيچ مداخله‌اي را دريافت نكرد. تجزيه و تحليلي داده ها، از طريق تحليل واريانس آميخته (با اندازه‌گيري مكرر) در نرم افزار SPSS نسخه 26 انجام شد.يافته ها: يافته‌ها نشان داد بين نمرات سازگاري اجتماعي و هماهنگي ديداري حركتي در سه مرحله پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با لحاظ كردن گروه‌هاي مختلف آزمايش و كنترل تفاوت معناداري وجود دارد (0.05 P).نتيجه گيري: با توجه به نتايج به دست آمده، مي توان گفت آموزش راهبردهاي خودتنظيمي مي‌تواند بر سازگاري اجتماعي و هماهنگي ديداري حركتي دانش‌آموزان داراي اختلال يادگيري مؤثر باشد و به عنوان روشي جهت بهبود سازگاري اجتماعي و هماهنگي ديداري حركتي دانش‌آموزان مورد استفاده قرار گيرد.