بررسي امتداد سنّت‌گرايي در سياست و نحوه مواجهه آن با انقلاب اسلامي

هدف پژوهش حاضر بررسي امتداد سنّت‌گرايي در سياست و نحوه مواجهه آن با انقلاب اسلامي است. روش پژوهش توصيفي-تحليلي بوده و درصدد پاسخ به اين سوال است كه آيا سنّت‌گرايان در سياست حضور دارند؟ اگر حضور دارند، مباني و جهت‌گيري آن‌ها به چه نحو است؟ نتايج نشان داد كه سنت‌گرايان برخلاف مباني نظري خود كه نوعي انزواطلبي را ترويج مي‌كنند، نه تنها در سياست ورود پيدا كرده‌اند، بلكه تنها مدل قابل قبول در حكومت‌داري را نيز مدل سطلنت مي‌دانند. عمده مباني سياسي آن‌ها متمركز بر قدرت، قدرت‌پرستي، مخالفت با جهاني شدن، مخالفت با دموكراسي و مردم‌سالاري، مخالفت با مهاجرت، تمركز بر ملي‌گرايي و ناسيوناليستي و اعتقاد به هرم قدرت از بالا است. اين مباني منجر باعث شده است كه عمده جهت‌گيري آن‌ها حمايت از احزاب راست گرا و افراطي و حمايت از فاشيسم و نئوفاشيسم باشد. افرادي مانند دومايستر در فرانسه، استيو بانون (مشاور اسبق ترامپ) در آمريكا، كارواليو در برزيل، ايوولا در ايتاليا، از جمله سنت‌گراياني هستند كه ضمن حضور فعال در سياست، تأثيرات مهمي را نيز در كشور خود و در سپهر سياسي برجاي گذاشته‌اند. در مواجهه سنت‌گرايان و بخصوص نصر با انقلاب اسلامي، ضمن تأكيد بر اسلام سلطنتي، هرگونه انقلاب و بخصوص انقلاب اسلامي را بدليل مخالفت مباني انقلاب با مباني سلطنت، مردود مي‌شمارند.