بايسته‌هاي سياست خارجي ايران در توسعه فناوري اطلاعات و ارتباطات

هدف پژوهش حاضر بررسي بايسته‌هاي سياست خارجي ايران در توسعه فناوري اطلاعات و ارتباطات است. روش پژوهش توصيفي- تحليلي بوده و نتايج نشان داد توسعه ICT و فضاي مجازي در ايران صرفاً با تكيه بر توان داخلي مقدور نخواهد بود. ماهيت و ذات حوزه ICT به گونه‌اي است كه بدون همكاري بين‌المللي و مشاركت با دولت‌ها و شركت‌هاي چندمليتي پيشرو، توسعه اين بخش تقريباً غيرممكن است. به زعم نهادگرايان نئوليبرال، مشاركت در نهادسازي‌هاي بين‌المللي به منظور تعيين استانداردهاي حوزه ICT، امري بسيار مهم است؛ چرا كه در عصر جهاني شدن، دولت‌هايي كه استانداردها را تعيين مي‌كنند، براي ديگر دولت‌ها دستوركار تعيين خواهند كرد و از اين طريق به تدريج بر آنها مسلط خواهند شد. همچنين درك تصميم‌گيران از اين مسئله كه در محيط بين‌المللي، منابع و مفهوم قدرت بسيار متكثر شده، تعيين‌كننده خواهد بود؛ به اين معنا كه از منابع سخت نظامي گرفته تا منابع اقتصادي، سياسي، ساختاري، نرم، اجماع‌سازي، ديپلماتيك، علمي، فناوري و نوآوري در ميزان قدرتمندي و ارتقاء جايگاه يك كشور در عرصه جهاني تأثيرگذار است. حكومت در راستاي توسعه حوزه ICT بايد اولويت‌هاي خود را به اولويت‌هاي مردم و بخش خصوصي نزديك كند. در حال حاضر، شكافي بين اين اولويت‌ها وجود دارد، كه خود را در مسئله فيلترينگ بروز مي‌دهد. دولت بايد فضاي مجازي كشور را در فضاي رقابت بين‌المللي توسعه دهد.