توسعه‌يافتگي استان‌هاي كشور ايران از نظر شاخص‌هاي بهداشتي و درماني با استفاده از روش‌هاي مركزيت وزني و تاكسونومي عددي

زمينه و هدف: بخش بهداشت و درمان نقش بسزايي در توسعه يافتگي جوامع از طريق تامين سلامت افراد هر جامعه دارد و مي‌تواند اثرات اجتماعي و اقتصادي زيادي بر زندگي افراد جامعه داشته باشد. هدف اين مطالعه، تعيين توسعه‌يافتگي استان‌هاي كشور براساس امكانات بهداشتي درماني و ميزان دسترسي به اين امكانات است، تا بتوان براساس آن به يافتن راهكارهايي براي كاهش اختلاف بين نقاط مختلف كشور دست پيدا نمود.روش بررسي: اين مطالعه از نوع كاربردي و با ماهيت توصيفي تحليلي انجام شده است. در اين پژوهش ۳۱ استان كشور از نظر ۱۰ شاخص مورد بررسي قرار گرفته‌اند. داده‌ها و اطلاعات اين پژوهش از سالنامه آماري كشور استخراج و با استفاده از نرم‌افزار Excel با روش شاخص مركزيت وزني رتبه بندي شده است. سپس با استفاده از تكنيك تاكسونومي به تعيين درجه‌ي توسعه‌ يافتگي استان‌ها پرداخته شده است. يافته‌ها: يافته هاي پژوهش نشان‌دهنده‌ي آن است كه استان خراسان جنوبي با شاخص مركزيت ۴۵,۶۹۲، استان يزد با شاخص مركزيت ۴۳,۹۳۳ و استان ايلام با شاخص مركزيت ۴۰,۶۶۸ در رتبه هاي اول تا سوم قرار دارند. استان آذربايجان شرقي با شاخص مركزيت ۲۷,۳۷۵، استان قم با شاخص مركزيت ۲۵,۴۱۷ و استان هرمزگان با شاخص مركزيت ۲۴,۲۸۶ به‌ترتيب سه رتبه‌ي آخر را به خود اختصاص دادند. درجه‌ي توسعه‌يافتگي استان‌ها بين ۰/۵۰۷ تا ۰/۹۸ قرار دارند كه از لحاظ توسعه‌يافتگي استان يزد در رتبه يك و استان هرمزگان در رتبه آخر قرار دارد. نتيجه‌گيري: يافته‌ها نشان مي‌دهد كه شكاف عميقي بين استان‌ها از لحاظ توسعه‌يافتگي و دسترسي به شاخص‌هاي بهداشتي درماني وجود دارد و در نتيجه نيازمند توجه و سياست‌گذاري‌ها و برنامه‌ريزي‌هاي لازم جهت كاهش اين شكاف و اختلاف خواهد بود.