تعيين عناصر داده‌اي جهت ايجاد سيستم پشتيبان تصميم تحت وب غربالگري افسردگي ماژور در بازه سني 10 تا 25 سال

زمينه و هدف: گام نخست جهت مديريت افسردگي در كودكان و نوجوانان، شناسايي ريسك‌فاكتورهاست. هدف اين پژوهش شناسايي عناصر داده‌اي سيستم پشتيبان تصميم باليني غربالگري ريسك‌فاكتورهاي افسردگي ماژور در افراد جوان است. روش بررسي: پژوهش حاضر از نوع توصيفي-تحليلي و جامعه‌ي پژوهش شامل پايگاه‌هاي Scopus، Pubmed، Embase، PsychInfo، WOS وClinical key و متخصصان حوزه‌ي سلامت روان شامل متخصصان روان‌پزشكي و دانشجويان روان‌شناسي و مشاوره و راهنمايي در مراكز آموزشي و درماني معين است. ابزار جمع‌آوري داده‌ها پرسش‌نامه‌اي شامل سه بخش بود كه توسط هشت نفر از متخصصان در دسترس تكميل شد. داده‌ها با استفاده از تعيين نسبت روايي محتوايي (CVR) و ميانگين (Mean) تحليل شدند. شاخص روايي محتوايي برابر با ۰/۷۴ و آلفاي كرونباخ با نرم افزار SPSS  برابر با ۰/۸۲۴ محاسبه و در نتيجه روايي و پايايي ابزار تاييد شد. يافته‌ها: مطابق با جدول لاوشه، عناصر اطلاعاتي مثل قوم و نژاد(Mean=۱/۱۲۵ ،CVR=۰/۲۵) كه CVR بين صفر تا ۰/۷۵ و ميانگين كمتر از ۱/۵ داشتند، رد شدند. آيتم‌هايي مثل جنسيت(۱=CVR)، كه CVR آن‌ها مساوي يا بيشتر از ۰/۷۵ بود، و نيز آيتم‌هايي مثل وضعيت تاهل(Mean=۱/۶۲۵ ،CVR=۰/۵) كه CVR آن‌ها بين صفر تا ۰/۷۵ و ميانگين مساوي يا بيشتر از ۱/۵ بود، پذيرفته و به‌عنوان مجموعه‌ي حداقل داده‌هاي غربالگري افسردگي ماژور در بازه سني ۱۰ تا ۲۵ سال در نظر گرفته شدند. عناصر داده‌اي شناسايي شده در سه دسته‌ي دموگرافيك، باليني و سوابق روانياجتماعي فرد دسته‌بندي شدند. نتيجه‌گيري: سيستم‌هاي پشتيبان تصميم باليني در مراحل مختلف ارايه مراقبت سلامت از جمله فرايند غربالگري كمك‌كننده هستند. با به‌كارگيري اين سيستم‌ها براي غربالگري ريسك‌فاكتورهاي افسردگي ماژور مي‌توان محدوديت دسترسي به متخصصان بهداشت روان را بهبود بخشيد، از اجراي گايدلاين‌ها اطمينان حاصل كرد و همكاري بين سطوح مختلف مراقبت سلامت را ارتقا داد. تعيين مجموعه‌ي حداقل داده‌هاي غربالگري افسردگي ماژور در بازه سني ۱۰ تا ۲۵ سال، نخستين گام طراحي و ايجاد سيستم پشتيبان تصميم باليني جهت شناسايي و غربالگري افراد از حيث اين بيماري مي‌باشد.