كليدواژه :
تشيع , شيعه در اسلام , مكتب تشيع , شيعيگري , سيد موسي , سبط تاريخ تشيع
چكيده فارسي :
مطالعات شيعه‌شناسي در ايران به معناي نگارش از تاريخ و فرهنگ شيعه، پديده‌اي نوظهور است كه پس از مشروطه و تدريجاً ايجاد شد. بخشي از آن به دنبال انتقادهايي است كه در ادبيات جديد از گذشته تشيع مطرح شد و اوج آن در نوشته كسروي و حكمي‌زاده بود. با توزيع كتاب شيعيگري، بسياري از علما شيعه تلاش كردند خارج از روال سنتي و كلامي، به تحقيق درباره شيعه بپردازند. به همين دليل كتاب‌هايي تحت عنوان تاريخ شيعه و عناوين مشابه در ايران و عراق نوشته شد. برخي از آنها متأثر از جريان‌هاي فكري ـ تاريخي جهان عرب بود؛ اما در ايران به‌ويژه آثار ناظر به انتقادهايي بود كه رواج يافته بود. كتابي در دو جلد با عنوان «شيعه در اسلام» در سال‌هاي 1328 ـ 1329 منتشر شد كه در نقد كسروي بود. علامه طباطبايي هم با نگارش «شيعه در اسلام» اين مطالعات را عمومي‌تر كرد و ترجمه آن به انگليسي به سبب فراگيرشدن اين مطالعات شد. در اين مقاله به سير اين نگارش‌ها پرداخته شده است.
