مفاهيم نقوش شكار در دورۀ ساساني با تأملي بر هنر مردمان پيش از تاريخ

انسان‌هاي اوليه براي غلبه‌بر حيوانات در شكار، نقش آن‌ها را بر ديوار غارها مي‌كشيدند و با انجام اعمال جادويي و تيراندازي به تصاوير حيوانات، به پيروزي نماديني بر آن‌ها دست مي‌يافتند. درادامه با پيشرفت فرهنگ‌ها و تغيير الگوهاي معيشتي، باورها نيز دستخوش تطور شد. رفته‌رفته گزيده‌اي از حيوانات مورداحترام قرار گرفتند و به توتم‌ها تبديل شدند. بااين‌حال در ادوار مختلف و با گذشت زمان، شكار همچنان به‌عنوان وسيله‌اي براي نمايش قدرت و اعتقادات مذهبي به‌خصوص براي شاهان باقي ماند. به‌نظر مي‌رسد كه شكار همان عملكرد قدرت‌نمايي گذشتۀ خود را دارد و حتي در ادوار اسلامي به‌عنوان يكي از رفتارهاي شاهانه مدنظر بوده است. در ايران، شايد بهترين نمونۀ اين‌چنين نمايشي را بتوان در دورۀ ساساني ديد. بنابراين، سؤال اصلي اين است: آيا هنرمندان اين دوره با به‌كارگيري موضوع شكار و نمايش آن به‌‌وسيلۀ ابزار و مواد مختلف روي سطوح گوناگون، خواسته‌اند همان اهميت شكار در پيش از تاريخ را به‌عنوان قدرت نشان دهند؟ هدف پادشاهان ساساني از انتخاب موضوع شكار براي نقش بستن روي سطوح مختلف در دوران حكومت خود چه بود؟ در اين مقاله، با رويكردي تحليلي‌تاريخي و بهره‌گيري از مطالعات كتابخانه‌اي به موضوع شكار در اين ادوار پرداخته شده و هدف اصلي اين مقاله رسيدن به مفهومي هرچند مناسب و نزديك به نوع نگاه مردمان در اين ادوار به موضوع شكار است.