مفهوم پردازي سياسي از منظر مولوي: رويكردي تمثيلي به مفاهيم «مَنيّت» و «اِشكستگي» در سياست جهاني

فقدان مباني ايراني انديشه در باب سياست جهاني، مفهوم پردازي در اين عرصه را دشوار مي سازد. از طرف ديگر، بسياري به تضاد اساسي بنيان هاي انديشۀ عرفا با نظام انديشۀ سياسي معتقد هستند. ذمّ سياست توسط مولوي به معناي عدم امكان مفهوم پردازي سياسي از منظر مولوي نيست و هر چند امري دشوار مي‌نمايد، امّا جريان معاني ماوراءالطبيعي در آثار او، به خصوص در مثنوي معنوي، بنيان هاي مناسبي را براي سياست پژوهي و مفهوم پردازي سياسي، از منظر مولوي، در خود دارد. اساسي ترين بنيان ماوراءالطبيعي در انديشۀ مولوي، رويكرد مثالي و كل گرايي آن است كه در عين حال كه ذمّ مظاهر سياسي توسط مولوي را سبب است، اما، بسط مفاهيم «مَنيّت» و «اِشكستگي» از منظر عرفان مولوي به سياست جهاني را ممكن مي كند. به عنوان نوعي روش، معرفت شناسي مثالي و هستي شناسي كل گراي مولوي در اين پژوهش نيز به كار بسته شده است. بر اين اساس، در پژوهش حاضر در صدد بسط، تفهيم و تبيين مفاهيم منيّت و اشكستگي در سياست جهاني، از دل مثنوي معنوي هستيم.