اقتصاد سياسي توسعه و مهندسي فرهنگي در ايران پس از انقلاب مشروطه

پارادايم دولت توسعه گرا و مقايسه آن با نوع دولت و سياست هاي در پيش گرفته شده از سوي حاكميت ايران در دوره هاي مشروطه و پهلوي مي تواند به توضيح چرايي وضعيت كلي حاكم بر اقتصاد سياسي ايران ياري رسانده و تاحدودي تفاوت هاي معنادار در سطوح توسعه اي مناطق گوناگون ايران و همپوشاني اين تفاوت هـا بــا شكاف هاي هويتي در اين دوران را تبيين كند هدف اصلي پژوهش حاضر، ارزيابي نسبت اقتصاد سياسي توسعه در ايران با سياست هاي مهندسي فرهنگي پس از انقلاب مشروطه است؛ در اين راستا ماهيت دولت در ايران و كاركرد سياست هاي اجتماعي و فرهنگي آن در چارچوب اقتصاد سياسي و با استفاده از روش توصيفي- تحليلي و علت يابي پسارويدادي بررسي شده است. اين پژوهش پاسخ به اين پرسش كه «اقتصاد سياسي توسعه در ايران و سياست هاي مهندسي فرهنگي پس از انقلاب مشروطه چه نسبتي با يكديگر داشته اند؟» نشان داده است كه دولت در ايران چگونه با اتخاذ سياست هاي مهندسي فرهنگي و با مشاركت بخشي از جريانات روشنفكري و دانشگاهي، مسير توسعه ملي را در در عمل به سوي تأمين منافع نخبگان حاكم منحرف كرده است.