تبيين عوامل مؤثر بر موفقيت برنامه‌ريزي راهبردي در مديريت پسماند با استفاده از رويكرد نقشه شناختي فازي (مطالعه موردي: منطقه 12 شهر تهران)

بهبود سيستم مديريت پسماند، مستلزم تلاش همه‌جانبه براي افزايش آگاهي و مشاركت عمومي، ايجاد تخصص و سرمايه‌گذاري در زيرساخت‌ها و همچنين ارتقاء سيستم‌هاي مديريتي در شهرداري‌ها به عنوان متولي امر مديريت پسماند است. از اين‌رو تحقيق حاضر با هدف شناسايي و اولويت‌بندي عوامل مؤثر بر موفقيت برنامه‌ريزي راهبردي مديريت پسماند در منطقه 12 شهر تهران انجام شده است. داده‌هاي موردنياز، با استفاده از 46 پرسشنامه محقق ساخته، از خبرگان، مديران و كاركنان سازمان مديريت پسماند شهرداري منطقه 12 تهران، گردآوري شد. نتايج حاصل از پرسشنامه با استفاده از نرم‌افزار FCMapper و نرم‌افزار Pajek تحليل و نقشه شناختي فازي تهيه گرديد. عامل‌هاي اطلاع‌رساني به موقع به شهروندان (C31)، در نظر گرفتن تمهيدات لازم جهت تهيه تجهيزات (C27)، بررسي ارتباطات شبكه‌اي جهت جلوگيري از اختلال در ارتباط بين سازماني و برون‌سازماني (C29)، سرمايه‌گذاري داخلي و بين‌المللي در زيرساخت‌هاي ارتباطي (C33) و خوشنودي از موفقيت سازمان (C20) پنج عامل مهم از نظر مركزيت هستند. همچنين نتايج نشان داد، عوامل ارتباطي (با ميانگين رتبه‌اي ۸.۴۷) و آموزش و توسعه راهبردي نيروي انساني (با ميانگين رتبه‌اي ۸.۲۱) بيشترين تأثير را در بين عوامل مؤثر بر موفقيت برنامه‌ريزي استراتژيك در مديريت پسماند دارند. در نتيجه مدل مديريت پسماند بيشترين اعتبار را از اين عوامل به دست مي‌آورد. لذا پيشنهاد مي‌گردد به مؤلفه‌هاي اين عوامل توجه بيشتر گردد. همچنين استفاده از نيروي انساني متخصص و به روز كردن دانش آن‌ها با استفاده از آموزش‌هاي مناسب و كاربردي، توسعه زمينه مشاركت و تعامل بين سازمان مديريت پسماند و شهروندان ضروري به نظر مي‌رسد.