بهينه مقاومتي شيشه‌هاي اكريليكي با استفاده از پوشش اپوكسي

در سال‌هاي اخير استفاده از پليمر‌هاي شفاف در زمينه‌هايي مانند كاربردهاي نوري، شيشه‌هاي خودرو و غيره مرسوم مي‌باشند. در ميان آنها، پلي (متيل‌ متاكريلات) از شناخته‌شده‌ترين و پر‌مصرف‌ترين پلاستيك‌ها با خواص عبور نور عالي هستند كه براي ساخت شيشه‌ها استفاده مي‌شوند. عيب اصلي شيشه‌هاي اكريليكي خراش‌پذيري آنها مي‌باشد كه اغلب متأثر از شرايط نگهداري، حمل‌ونقل، فرايند شكل‌دهي است و موجب كاهش كيفيت شيشه‌هاي پليمري مي‌شود و در نتيجه كاهش عملكرد و طول عمر آنها را در پي دارد. براي اين منظور براي بهبود مقاومت خراش از رزين گليسيدوكسي پروپيل متوكسي سيلان به‌عنوان افزودني به ميزان 0.5 و 1 درصد وزني براي بهبود خواص سطحي استفاده شد. براي بررسي تأثير اعمال پوشش رزين اپوكسي و افزودني سيلاني (به‌عنوان عوامل كاهش دهنده ضريب اصطكاك) بر مقاومت به خراش و سايش از آزمون‌هاي سختي سنجي، سختي‌سنجي مدادي، مقاومت به خراش، ساييدگي و شستشو، ضريب اصطكاك و سايش Taber استفاده گرديد. از نتايج به‎دست‌آمده مشاهده شد كه با اعمال پوشش اپوكسي بر ورق‌هاي پلي (متيل متاكريلات)، با حفظ شفافيت، بهبود در مقاومت به خراش و سايش به‌ترتيب به ميزان 28 و 200 درصد ايجاد شده است. با اينكه اعمال پوشش اپوكسي ضريب اصطكاك را كمي افزايش داده است اما استفاده از افزودني سيلاني نه تنها اين كاستي را جبران كرده و ضريب اصطكاك را كاهش داده است بلكه مقاومت سايشي و خراشي را بيشتر از 50 درصد بهبود داده است.