شناسايي و اولويت‌بندي ريسك‌هاي بخش توليد در زنجيره تأمين خوراك دام و طيور تحت شرايط عدم‌قطعيت- مطالعه موردي

امروزه شناسايي ريسك‌هاي صنايع توليدي يكي از عوامل مؤثر در بهبود عملكرد زنجيره تأمين سلامت مي‌‌باشد. اين مقاله با هدف شناسايي و ارزيابي ريسك‌هاي بخش توليد در زنجيره تأمين خوراك دام و طيور در استان گلستان انجام شده است. براي اين منظور، ابتدا ريسك‌هاي مربوط به واحدهاي صنعتي غذايي خوراك دام و طيور با استفاده روش تجزيه‌وتحليل حالات شكست و تأثيرات آن (FMEA) شناسايي شده است و سپس با طراحي رويكرد ساختار شكست ريسك (RBS)، شناسايي ريسك ساختارمندشده كه آن باعث مي‌شود جامعيت فاز شناسايي از منظر پوشش‌دهي ويژگي‌ها و مشخصه‌هاي پروژه افزايش يابد. سپس با به‌كارگيري روش بهترين- بدترين فازي (F BWM) و ديمتل فازي (F DEMATEL) به‌ترتيب وزن و روابط دروني شاخص‌ها محاسبه شده است. به‌منظور وزن‌دهي و اولويت بندي نهايي نيز از تركيب دو روش بهترين- بدترين فازي و ديمتل فازي استفاده شده است. تحقيق حاضر از نظر هدف و ماهيت، به‌ترتيب كاربردي و توصيفي مي‌باشد. داده‌هاي مسئله هم به‌صورت كمي و هم به‌صورت كيفي مي‌باشد و براي جمع‌آوري آنها از دو روش كتابخانه‌اي و ميداني استفاده شده است. نتايج تحقيق حاكي از آن است كه از ميان ريسك‌هاي بخش توليد زنجيره تأمين خوراك دام و طيور استان گلستان، ريسك شيوع بيماري كرونا بالاترين اولويت و همچنين ريسك افزايش فقر پايين‌ترين اولويت را به خود اختصاص دادند.