تبيين راهبردهاي اجرايي مبتني بر توسعۀ فضاي سبز شهري (مطالعۀ موردي منطقه 10 شهري تهران )

توسعۀ بي‌رويه و ناپايداري شهري، باعث افزايش حاشيه‌نشيني، تخريب نواحي سبز شهري و بالا رفتن تقاضا براي زمين شهري مي‌گردد، كه اين امر خود زمينه‌ساز از بين رفتن فضاهاي سبز درون شهري و تغيير كاربري اين گونه اراضي است. هدف از اين پژوهش ارائه راهبردهاي اجرائي در جهت بهبود و توسعۀ فضاي سبز شهري در منطقه 10 كلان‌شهر تهران مي‌باشد. روش انجام اين تحقيق به صورت توصيفي- تحليلي مي‌باشد كه با بهره‌گيري از بررسي روندهاي اجرايي مدل ارزيابي swot به ارزيابي فضاي سبز شهري منطقه 10 شهري تهران پرداخته  و با استفاده از مدل استراتژيك كمي QPSM به ارائه بهترين راهبردهاي اجرايي در منطقه پرداخته خواهد شد. بدين منظور براي شناخت نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهديدهاي منطقه برمبناي مباني و پيشينۀ تحقيق پرسش‌نامه‌اي طراحي گرديد و ميان 25 نفر از كارشناسان كه از بين مديران شهري بوده است، توزيع گرديد. بر اين اساس 15عامل قوت و 15 نقطه ضعف 10 فرصت و 11 تهديد  در منطقه مورد شناسايي واقع شدند. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد مهم‌ترين نقطه قوت وجود آمار و اطلاعات كافي در خصوص فضاي سبز در منطقه، مهم‌ترين نقطه ضعف كمبود لكه‌هاي سبز، مهم‌ترين فرصت تجميع خانه‌هاي قديمي و فرسوده و استفاده از آنها به عنوان فضاي سبز، مهم‌ترين تهديد منطقه آلودگي آب و خاك به علت وجود صنايع و كارخانجات در محل عدم وجود عرضه‌هاي مناسب جهت توسعۀ فضاي سبز مي‌باشند. با توجه به نتايج به دست آمده براي برنامه‌ريزي در جهت فضاي سبز در منطقه مورد مطالعه در ماتريس راهبردها و اولويت‌هاي اجرايي، تعيين كننده راهبرد قابل قبول، استراتژي‌هاي بازنگري WO  است.