اثر اولئوروپين بر اضطراب ناشي از استرس مزمن: نقش احتمالي استرس اكسيداتيو و كورتيكواسترون سرم

استرس مزمن با پاتوفيزيولوژي اختلالات روانپزشكي مختلف، از جمله اختلالات اضطرابي و افسردگي مرتبط است.  هدف مطالعه حاضر ارزيابي اثربخشي اولئوروپين بر اضطراب در موش‌هاي سوري تحت استرس مزمن بود. جهت القاء استرس مزمن (CRS) موش‌ها به مدت دو هفته روزانه 2 ساعت در معرض استرس بي حركتي در دستگاه Restrainer و سپس دو دقيقه شوك الكتريكي با قدرت نيم ميلي آمپر قرار گرفتند. موش‌هاي تحت استرس مزمن در پنج گروه، شامل كنترل (دريافت كننده حلال دارو)، درمان (اولئوروپين در دوزهاي 7.5، 15، 30 ميلي‌گرم بر كيلوگرم) و كنترل مثبت (ديازپام) قرار گرفتند. در موش‌هاي CRS اولئوروپين در دوز 30 ميلي‌گرم بر كيلوگرم سبب افزايش دفعات ورود و زمان سپري شده در بازوهاي باز EPM شد (0.05 p). تجويز اولئوروپين در موش‌هاي CRS دوز 7.5 ميلي‌گرم بر كيلوگرم آن دفعات در حاشيه بودن را در تست صحفه باز كاهش داد (0.05 p). تجويز دوزهاي مختلف اولئوروپين سبب كاهش پراكسيداسيون ليپيدها و افزايش ظرفيت آنتي‌اكسيداني مغز و سرم در موش‌هاي CRS شد (0.05 p). اولئوروپين همچنين سبب كاهش كورتيكواسترون سرم در موش‌هاي CRS شد. اثربخشي اولئوروپين بر رفتارهاي اضطراب در موش‌هاي تحت استرس مزمن از طريق كاهش استرس اكسيداتيو مي باشد.