تأثير تمرينات تناوبي و دو نوع تركيبي بر ميزان آنژيوپويتين 1 و 2 بيماران در دوره بازتواني پس از جراحي قلب (CABG)

به دليل عوارض ناشي از عمل جراحي بويژه بي تحركي ناخواسته توانايي عملكردي بيماران به ميزان قابل توجهي پس از عمل كاهش مي يابد، از اين رو شركت در برنامه هاي ورزشي و بازتواني به بيماران توصيه مي شود. هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير تمرينات تناوبي و دو نوع تركيبي بر ميزان آنژيوپويتين 1 و 2 بيماران در دوره بازتواني پس از جراحي قلب (CABG) بود. تعداد 30 نفر از بيماران قلبي جراحي شده در مركز قلب تهران به شيوه تصادفي ساده انتخاب و به‌صورت تصادفي به سه گروه (هر گروه 10 نفر) تناوبي، تناوبي-مقاومتي و تداومي-مقاومتي تقسيم شدند. تمرينات به مدت 6 هفته و هر هفته 3 جلسه انجام شد. تمرينات تناوبي از هفته اول تا ششم با شدت 60 تا  80 درصد حداكثر ضربان قلب انجام شد. تمرينات تداومي از 10 تا 20 دقيقه فعاليت با شدت 60 تا  70 درصد حداكثر ضربان قلب انجام شد. تمرين مقاومتي شامل چهار حركت بالاسينه، جلو بازو، جلوران ، داخل ران بود. كه 2 ست 10-12 تكراري با شدت 50-70 درصد حداكثر تكرار بيشينه از هفته اول تا ششم انجام شد. 48 و 24 ساعت قبل و بعد از اتمام پروتكل هاي تمريني از اراد خونگيري انجام شد و بيان ژن هاي آنژيوپويتين 1 و 2 به روش Real-time-PCR اندازه گيري شد. نتايج درون گروهي حاكي از آن است كه بين پيش آزمون و پس آزمون آنژيوپويتين 1 و 2 همه گروه ها اختلاف معناداري وجود دارد (0.05 ≤ p). همچنين مقايسه نتايج بين گروهي در متغير آنژيوپويتين 1 و 2 حاكي از آن بود كه بين گروه هاي تمريني در مرحله پس‌آزمون اختلاف معني دار نبود (0.05 ≥ p ). هر سه شيوه تمريني توانست با بهبود بيان ژن هاي مورد مطالعه، تغييرات مطلوبي در كاهش پيامدهاي ناشي از آسيب بافت قلبي ايجاد نمايد.