شناسايي مناطق مستعد توسعه ميان افزا با استفاده از دورسنجي نمونه مورد مطالعه: كلانشهر اهواز

زماني كه در يك محدوده زيستي، پديده پراكنده رويي كالبدي پديدار شود، مي توان گفت كه درون شهر فضاهاي بلااستفاده، رها شده، ناكارآمد و فرسوده شكل مي گيرد؛ از اين روست كه توجه و برنامه ريزي براي استفاده از اين فضاها اهميت پيدا مي كند. در واقع رشد هوشمند شهري يكي از راهكارهاي اساسي در پاسخ به پراكنده رويي است. بنابراين توجه به اصول توسعه ميان افزا در محدوده هاي داراي ظرفيت شهر مانند بافت هاي فرسوده، مخروبه ها، اراضي باير و بافت هاي ناكارآمد شهري مي تواند به عنوان يكي از راهبرد هاي اساسي براي دستيابي به رشد هوشمند شهري كمك نمايد. هدف پژوهش حاضر نيز شناسايي محدوده هاي با قابليت توسعه درون‌زا با تأكيد بر شاخص هاي قابل دستيابي از داده هاي دورسنجي شامل بخش هاي فرسوده و زمين هاي باير در محدوده قانوني شهر اهواز است. براي اين منظور پس از تهيه و استانداردسازي تصاوير ماهواره اي لندست (سنجنده ETM) و IRS (سنجنده 1D)، با استفاده از مدل هاي WS (تقسيم حوزه اي) و MLC (بيشترين همانندي) به طبقه بندي و استخراج بافت هاي مورد نظر پرداخته و سپس در GIS با تركيب خروجي‌هاي پيشين، نقشه كلاسه‌بندي مناطق قابل پيشنهاد توسعه ميان‌افزا ارائه گرديده است. نتايج تحقيق نشان داد كه از مساحت 18 هزار و 650 هكتاري محدوده قانوني شهر اهواز، بيش از شش هزار و 726 هكتار (شامل مناطق شناسايي شده باير و بافت فرسوده) قابليت توسعه ميان‌افزا را دارند. اين مقدار 36.2درصد از مساحت شهر را شامل مي شود. همچنين از كل پهنه پيشنهادي براي توسعه ميان افزاي اهواز، در بافت هاي فرسوده و اراضي باير، بيشترين مساحت متعلق به اراضي باير  با بيش از پنج هزار و 768 هكتار و كمترين مقادير مربوط به قطعات بافت فرسوده با بيش از 958 هكتار، به ترتيب با 85.7 و 14.3 درصد از كل مناطق اختصاص يافته به توسعه ميان افزاي منطقه مورد پژوهش بوده است.