بهبود توزيع درآمد در مناطق شهري ايران (رويكرد تعيين كانون هاي سياست گذاري براساس گروه هاي شغلي)

در مطالعه حاضر شاخص اتكينسون، زنگا و ضريب جيني براي استان‌هاي ايران به تفكيك گروه‎هاي شغلي مورد بررسي قرارگرفته؛ زيرا  كاهش نابرابري از ﻣﺴﺎﺋﻞ مهم اﻗﺘﺼﺎدي – اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ بوده و نابرابري منطقه اي از موانع مهم و مؤثر در مسير رشد و توسعه هر منطقه است؛ بنابراين توجه به اقتصاد منطقه‌اي و شناخت ويژگي‌هاي جزئي هر استان، امكان برنامه‌ريزي بهتر را جهت تحقق اهداف توسعه فراهم مي‌كند. در اين راستا محاسبه معيارهاي اندازه‌گيري نابرابري حائز اهميت مي‌باشد. با توجه به اينكه ضريب جيني و شاخص زنگا از ابزارهاي آماري براي اندازه‌گيري نابرابري بوده و شاخص اتكينسون برگرفته از رفاه اجتماعي افراد است، آثار توزيع درآمد در دو بعد مختلف سنجيده شده است. بدين منظور از داده‌هاي طرح درآمد- هزينه خانوار مركز آمار ايران طي دوره 1392-1398 استفاده‌ شده است. همچنين تلاش شده است تا با بهره‌گيري از رويكرد اقتصاد منطقه‌اي ضريب مكاني تصوير واقعي‌تري از نقش نابرابري بين مناطق در ايجاد و تشديد نابرابري در مناطق شهري ايران ارائه شود. درنتيجه گروه شغلي هدف براي بهبود هرچه بيشتر نابرابري بر مبناي رويكرد ضريب مكاني در مناطق شهري هريك از استان‌ها، مشخص شده است. براين اساس در بيشتر استان­ها گروه‎هاي شغلي «مديران» و «كارمندان» نسبت به ساير گروه‌هاي شغلي از وضعيت توزيع درآمد مناسب‌تري برخوردار بوده و گروه‌هاي شغلي «متصديان و مونتاژكاران ماشين‌آلات و رانندگان» و «كارگران ساده» در بيشتر استان‌ها نسبت به ساير گروه‌هاي شغلي وضعيت بغرنج‌تري داشته است (البته به علت بهينه نبودن داده ها در سطح استان، بهتر است نتايج با احتياط مدنظر قرار گيرد) و برمبناي شاخص ضريب مكاني بايد به‌عنوان گروه‌هاي شغلي هدف در اولويت بهبود وضعيت توزيع درآمد قرار بگيرند.