دگرگوني شيوه‌هاي صميميت: تحليل تطبيقي صميميت زناشويي در ميان سه نسل از زنان تبريزي

در سال‌هاي اخير، دگرگوني‌هاي گسترده‌اي در روابط اجتماعي و صميمي جامعۀ ايراني به‌ويژه در ميان زنان رخ داده است و امروزه زنان جوان ديدگاه و رويكرد متفاوتي در مقايسه با زنان نسل‌هاي قبلي نسبت به روابط صميمي از خود نشان مي‌دهند.مقالۀ حاضر، تجربه‌هاي صميمي سه نسل از زنان تبريزي را در ارتباط با شرايط اجتماعي دوران جواني‌شان بررسي مي‌كند و ابعاد جديدي از صميميت زناشويي را برجسته و تحليل مي‌كند.روش تحقيق از نوع كيفي است. براي جمع‌آوري اطلاعات، از مصاحبه‌هاي روايتي و براي تحليل داده‌ها از رويكرد نظريه‌پردازي زمينه‌اي استفاده شده است.در اين مقاله مدعي هستيم كه در طول سه نسل مورد بررسي، نوعي دگرگوني در شيوه‌هاي صميميت رخ داده است. تحليل يافته‌ها نشان مي‌دهد در نسل اول و تا حدي نسل دوم، نظارت اجتماعي شديد روي برهم‌كنش‌هاي اجتماعي منجر به تنظيم‌شده‌بودن زندگي صميمي شده بود، اما در نسل سوم با اشاعۀ نيروهاي مدرن، به‌تدريج صميميت‌هاي ناب ظهور مي‌يابند. همچنين در نسل‌هاي اول و دوم، برهم‌كنش‌هاي صميمي در پشت‌صحنۀ زندگي‌هاي اجتماعي انجام مي‌گرفت، ولي با اشاعۀ نيروهاي مدرن و كاهش آستانۀ شرم، پرده‌هاي اجتماعي حوزۀ صميميت نازك‌تر شده است؛ به‌طوري‌كه در نسل سوم، ابراز علني صميميت، نشانه‌اي از مدرن‌بودن تلقي مي‌شود. مي‌توان الگوي رايج در نسل‌هاي اول و دوم را با اصطلاح «صميميت سنتي» و الگوي رايج در نسل سوم را با اصطلاح «صميميت مدرن» توصيف كرد.