اثر كاربرد لجن فاضلاب و بيوچار آن بر آب‌گريزي و پايداري ساختمان در دو خاك آهكي تحت كشت ذرت

لجن فاضلاب آثار مثبتي بر ويژگي‌هاي شيميايي و فيزيكي خاك دارد. توليد بيوچار از لجن فاضلاب، اغلب آثار مثبتي در خاك داشته و مي‌تواند به مديريت مؤثر آن به‌ويژه در رابطه با محيط زيست بيانجامد. هدف از انجام اين پژوهش بررسي اثر لجن فاضلاب و بيوچار آن بر آب‌گريزي و پايداري ساختمان دو خاك آهكي با بافت‌هاي لوم رسي و لوم، تحت كشت ذرت بود. لجن فاضلاب (S) در مقادير 10، 20 و 40 تن در هكتار با خاك‌ها مخلوط شد و به‌ترتيب با نمادهاي S2، S1 و S3 بيان شد. ميزان كاربرد بيوچار 14/5، 7/3(B) و 29 تن در هكتار در نظر گرفته شد و به‌ترتيب با نمادهاي B2 ،B1 و B3 بيان شده است. در پايان دوره رشد ذرت، آب‌گريزي خاك به روش جذب‌پذيري ذاتي و درصد رس قابل پراكنش (WDC) اندازه‌گيري شد. نتايج نشان داد كه مقدار شاخص آب‌گريزي (RI)، جذب‌پذيري اتانول (SE) و زاويه تماس خاك-آب (β) در تيمارهاي لجن فاضلاب و بيوچار به طور معني‌داري بيش‌تر از شاهد بود. ولي WDC (شاخص ناپايداري ساختمان خاك) در تيمارهاي لجن فاضلاب و بيوچار به‌طور معني‌داري كم‌تر از شاهد بود. مقادير RI و β در خاك لوم رسي به‌طور معني‌داري بيش‌تر از خاك لوم به‌دست آمد. در هر دو تيمار آلي، افزايش مقدار كاربرد سبب افزايش مقدار RI شد. در خاك لوم رسي بيش‌ترين مقدار RI و SE در تيمار لجن فاضلاب و پس از آن در تيمار بيوچار ديده شد؛ درحالي ‌كه در خاك لوم مقدار RI روند بيوچار لجن فاضلاب شاهد را داشت. نتايج به‌دست آمده نشان داد كاربرد لجن فاضلاب و بيوچار آن سبب افزايش آب‌گريزي (زير حد بحراني) و افزايش پايداري ساختمان خاك مي‌شود.