تحليل كيفي موانع و محدوديت‌هاي سياست‌ورزي زنان در مناصب سياسي (مورد مطالعه: هيئت دولت و مجلس شوراي اسلامي)

يكي از مهم‌ترين مؤلفه‌ها در افزايش مشاركت زنان در تصميم‌گيري و سياست‌گذاري، بررسي موانع و محدوديت‌هاي حضور آن‌ها در مديريت سطوح كلان كشور است. پرسش اصلي اين است كه چه عوامل و ويژگي‌هايي موجب وضعيت كنوني عدم اقبال به حضور زنان در سياست‌گذاري و تصميم‌گيري‌هاي كلان كشور مي‌شود. در پاسخ به اين پرسش، پژوهش‌هاي متعددي به بررسي وضعيت موجود حضور زنان در دستگاه‌هاي حكومتي و قواي سه‌گانه به‌ويژه هيئت دولت و مجلس شوراي اسلامي پرداخته‌اند، اما عموم اين مطالعات با تمركز بيش‌ازحد بر شناسايي موانع لحظۀ ورود زنان به مناصب سياسي كلان، نتوانسته‌اند تأثير روندهاي سياسي را با توجه به ساختار سياسي كشور و پيچيدگي ابعاد سياسي و فرهنگي آن آشكار سازند. پژوهش حاضر به بررسي علل و عوامل مؤثر در محدوديت‌هاي كنشگري زنان پس از ورود و تصدي مديريت سياسي سطوح كلان، در دو طيف سياسي اصلاح‌طلب و اصول‌گرا مي‌پردازد. براي ايضاح مطلب، از ديدگاه و نظرات بانواني كه تجربۀ مستقيم حضور در پست‌هاي كلان مديريت سياسي از جمله هيئت دولت و مجلس شوراي اسلامي داشته‌اند، استفاده شد. با اتخاذ روش مصاحبۀ نيمه‌ساختاريافته و تحليل كيفي داده‌ها از طريق تحليل تماتيك، عوامل و محدوديت‌هاي كنشگري سياسي-مديريتي شناسايي و تبيين شدند.