نقش گردشگري و توسعه اقامتگاه‌هاي بومگردي در توانمند سازي زنان روستايي (نمونه موردي: استان خراسان رضوي)

گردشگري روستايي  يكي از انواع گردشگري است كه  نقش مهمي در توسعه اقتصادي-اجتماعي جوامع روستايي ايفا مي كند و مي تواند در ‏استقلال اقتصادي، خلق فرصت هاي شغلي جديد و بهبود شرايط اجتماعي زنان روستايي نيزموثر باشد. يكي از تمهيدات جالب و ‏جديد  در اين راستا، ايجاد اقامتگاه هاي بوم گردي در نواحي روستايي و شهري است كه بررسي تاثير آن بر توانمندسازي زنان روستايي، هدف اين تحقيق را تشكيل مي دهد. اين پژوهش از نوع كاربردي و ‏به لحاظ روش  تحقيق توصيفي-تحليلي، با رويكرد قياسي است. اطلاعات لازم از طريق مطالعات كتابخانه اي، اسنادي و ميداني ( پرسشنامه محقق ساخته)، جمع آوري شده است. جامعه آماري  را 110 زن روستايي شاغل (دائمي و ‏غيردائمي) در اقامتگاه هاي بومگردي خراسان رضوي تشكيل مي دهد كه طي سال هاي 94 تا 96 تاسيس شدند و شامل 21 اقامتگاه در 16 روستا ‏و3 شهر استان است. اطلاعات بدست آمده از طريق نرم افزار ‏SPSS‏ مورد تجزيه وتحليل آماري قرارگرفت و نتايج  آزمون ‏T‏ تك نمونه اي  نشان داد، توسعه اقامتگاه هاي بومگردي در منطقه مورد مطالعه با ميانگين كلي 2.5 در سطح پاييني بر توانمند سازي  اقتصادي زنان روستايي تاثير داشته است. ولي اثرات اجتماعي آن با ميانگين 2.8  بالاتر ارزيابي شده است. با آزمون رتبه اي فريد من، مشخص شد، بالاترين رتبه توانمند سازي اقتصادي مربوط به  شاخص «افزايش فرصت هاي شغلي» و بالاترين رتبه توانمند سازي اجتماعي به افزايش «حس تعلق مكاني» تعلق دارد. از ديگر نتايج تحقيق ، وجود همبستگي بين توانمند سازي اجتماعي و اقتصادي زنان روستايي است  كه با آزمون پيرسون، رابطه مثبت و معنادار بدست آمد . بنابراين كسب درامد و توانمند سازي اقتصادي بيشتر زنان شاغل در اقامتگاههاي بومي گردي، نيازمند ارتقاء شاخص هاي اجتماعي آنان است.