ارائه‌ي الگويي جهت ارتقاء زيست‌پذيري در فضاهاي عمومي زير سطحي شهرها

افزايش جمعيت جوامع انساني، منجر به افزايش شهرهاي پرجمعيت، فشرده و پرتراكم شده است كه توسعه در ارتفاع و زيرِ زمين را رايج ساخته است. با وجود مزيت هاي ناشي از زندگي فشرده انسان ها در كنار يكديگر، ازدحام ناشي از تراكم، تهديدي براي كيفيت هاي زيست انسان ها به وجود آورده است. مفهوم زيست پذيري، در پاسخ به اين دغدغه، به كيفيت هاي عيني و ذهني مورد انتظار انسان ها از محيط زيست مي پردازد. توسعه هاي جديد زيرسطحي كه عمدتاً متأثر از افزايش تراكم و ازدحام در شهرها هست، در اغلب موارد، كمتر به كيفيت هاي زيستي انسان ها در زيرِ سطح زمين پرداخته است و بيشتر به جنبه هاي عملكردي توجه شده است. كاهش نظارت اجتماعي، تأمين امنيت، تأمين تهويه، نور و كنترل رطوبت، خوانايي و جهت يابي از جمله مهم ترين چالش هاي اين نوع از توسعه است. لزوم ايجاد و رواج استفاده از فضاهاي عمومي پويا و اجتماع محور در طبقات زيرين، محرك پرداختن به اين پژوهش بوده است. به منظور ارائه ي الگويي جهت ارتقاء زيست پذيري در فضاهاي عمومي زير سطحي شهرها، داده هاي كيفي جمع آوري شده، به روش اسنادي (تحليل پايه) و داده بنياد (تحليل مكمل) به صورت همزمان مورد تحليل قرار گرفت. روش جمع آوري اطلاعات، مطالعه اسنادي و مصاحبه نيمه ساختارمند مي باشد. جهت تحليل داده هاي كيفي و كدگذاري از نرم افزار Nvivo استفاده شد. از تركيب تحليل پايه و مكمل، مؤلفه هاي كليدي سازنده فضاي زير سطحي زيست پذير يعني مؤلفه هاي عملكرد ـ دسترسي؛ ادراكي؛ هويت؛ زيست محيط و تاب آوري شناسايي و بررسي شد. همچنين جهت ارائه الگو از روش داده بنياد استفاده شد. بر اساس سوالات مطرح شده در فرآيند مصاحبه، 389 ارجاع ارائه گرديد. با بازبيني متعدد و ادغام كدها بر اساس تشابه در طي چندين مرحله تلخيص داده ها، 20 كد اوليه و 7 كد محوري استخراج گرديد و پس از كشف روابط علي ـ معلولي، الگوي فضاي زيرسطحي زيست پذير مبتني بر الگوي دانه برفي ارائه گرديد.