سنجش جدايي گزيني مسكوني شهر اردبيل با استفاده از شاخص اندازه‌‌گيري چندگروهي

جدايي‌‌گزيني شهري، در اكثر شهرهاي جهان موضوع درخور توجهي است؛ زيرا در بسياري از شهرها اين جدايي، اگر نه پديدآورنده، بلكه تشديدكننده برخي مسائل اجتماعي بوده است و بسياري از مسائل اجتماعي و اقتصاديِ اين‌گونه جوامع، از وجود جدايي‌‌گزيني مسكوني ناشي مي‌‌شود كه تبديل به چالش مهمي در سياست‌‌گذاري شهري و سياست‌‌گذاري مسكوني در شهرها شده است؛ بناﺑﺮاﯾﻦ ﻫﺪف پژوهش حاضر ﺳﻨﺠﺶ ﺟﺪاﯾﯽﮔﺰﯾﻨﯽ مسكوني شهر اردبيل با استفاده از شاخص اندازه‌‌گيري چندگروهي است. روش تحقيق كمّي بوده و رويكرد آن توصيفي-تحليلي است. جامعۀ آماري اين تحقيق محدودۀ قانوني شهر اردبيل در سال 1395 و حجم نمونه نيز همۀ بلوك‌‌هاي آماري سال مذكور است. داده‌‌هاي مورد نياز در قالب نقشه با استفاده از سيستم اطلاعات جغرافيايي، نرم‌‌افزار GeoDa و تحليل جدايي‌‌گزيني فضايي مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. به‌‌همين‌منظور ابتدا به سنجش ميزان جدايي‌‌گزيني چندگروهي بين طبقه‌‌هاي بالا، متوسط و پايين شهر پرداخته شد. نتايج نشان داد كه ميان قشرهاي موجود در شهر جدايي‌‌گزيني متوسط وجود دارد. براساس نتايج به‌دست‌آمده از روش‌هاي آمار فضايي مشخص شد كه از بين 6738 بلوك شهري در سال 1395، شهر اردبيل از يك ساختار متمركز و خوشه‌‌اي برخوردار است. در ﯾﮏ ﺟﻤﻊﺑﻨﺪي ﮐﻠﯽ از ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﻪ‌دﺳﺖ‌آﻣﺪه ﺑـﺮ ﻣﺒﻨﺎي ﺷﺎﺧﺺﻫﺎي ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﺗـﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ اردبيل داراي اﻟﮕﻮﯾﯽ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ اﺳﺖ و پهنه‌‌هايي كه از بالاترين ميزان محروميت شهري برخوردارند، در بخش‌‌هاي شمال غربي و جنوب شرقي قرار گرفته‌‌اند و عمدتاً شامل پهنه‌‌هاي اسكان غيررسمي، پهنه‌‌هايي با بافت نابسامان مياني و بافت‌‌هايي با پيشينۀ روستايي هستند.