تأثير بازي‌درماني گروهي بر سازش‌يافتگي اجتماعي، احساس تنهايي و مهار خشم دركودكان 11-12 سال

زمينه: يكي از بارزترين روش‌هاي تغيير رفتار، بازي‌درماني گروهي است. با توجه به اينكه از يك طرف شيوع رفتارهاي پرخاشگرانه و از طرف ديگر بروز رفتارهاي گوشه‌گيرانه و احساس تنهايي، موجب ايجاد اختلالات رفتاري در كودكان مي‌گردد. هدف: تحقيق حاضر با هدف بررسي ميزان تأثير بازي‌هاي گروهي بر سازش يافتگي اجتماعي، كنترل خشم و احساس تنهايي انجام گرديده است. روش: روش پژوهش حاضر نيمه‌آزمايشي و طرح آن از نوع پيش‌آزمون - پس‌آزمون بود. جامعه مورد مطالعه دانش‌آموزان پسر مقطع ابتدايي در نيمه اول سال تحصيلي 1398-1399 شهر كرمانشاه بودند كه براساس نوع پژوهش (نيمه‌آزمايشي) تعداد 40 نفر به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 20 نفري (آزمايش و گواه) جاي‌گذاري شدند. ابزار بكار رفته در پژوهش شامل پرسشنامه‌هاي سازش يافتگي خانچي (1998)، مهار خشم نواكو (1986) و احساس تنهايي ويلر (1985) و بسته آموزشي بازي‌درماني كاترين گلارد و ديويد گلدارد (2012) بوده است. جهت بررسي نتايج از آزمون تحليل كوواريانس تك متغيره استفاده شد. يافته‌ها: نتايج حاصل از تحليل‌كوورايانس مؤيد اين است كه با كنترل نمرات پيش‌آزمون، در گروه‌هاي آزمايش و گواه، بازي‌هاي گروهي به‌ترتيب موجب افزايش سازش يافتگي اجتماعي (18/63 =F؛ 0/001 =P) و كاهش احساس تنهايي (23/12 =F؛ 0/001 =P) مي‌گردد ولي در نمرات كنترل خشم (0/348 =F؛ 0/55 =P) تفاوت معني‌داري مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي پژوهش مي‌توان نتيجه گرفت كه آموزش بازي‌هاي گروهي به‌عنوان يك رشته فعاليت‌هاي جمعي و انگيزشي باعث بالا بردن مهارت‌هاي فردي، تقويت حس اعتماد به خود، استقلال فردي و تقويت برقراري روابط اجتماعي و در نتيجه بهبود سازش يافتگي اجتماعي و هيجاني كودك مي‌گردد.