پيچيدگي اقتصادي، ناكارايي و مزيت نسبي

دراين پژوهش مشخص شد، درجه پيچيدگي صنعت با درجه ناكارايي صنعت ارتباط دارد و از اين رهگذر مزيت نسبي را تحت تاثير قرار مي‌دهد. براي اين منظور از داده‌هاي صنايع كارخانه‌اي دوازده كشور، شامل شش كشور توسعه‌يافته و شش كشور كمتر توسعه‌يافته براي دوره زماني 2011 تا 2018 استفاده شد. با بهره‌گيري از روش پنل ديتا و تكنيك اثرات ثابت، تاثير پيچيدگي صنعت بر درجه ناكارايي براي مجموعه كشورهاي توسعه يافته و كمتر توسعه يافته منتخب برآورد شد. براي اندازه‌گيري پيچيدگي اقتصادي به تفكيك صنعت از ميانگين پيچيدگي اقتصادي كالاهاي آن صنعت كه در سايت اطلس پيچيدگي اقتصادي دانشگاه هاروارد موجود است، استفاده شد. براي برآورد شاخص درجه ناكارايي در هرصنعت از روش تحليل پوششي داده‌ها استفاده شده است. نتايج پژوهش نشان داد كه درجه ناكارايي صنعت در كشورهاي توسعه يافته با افزايش پيچيدگي صنعت تا آستانه 0.2 افزايش و پس از آن كاهش مي‌يابد. درحالي‌كه در كشورهاي كمتر توسعه‌يافته، درجه ناكارايي با افزايش پيچيدگي صنعت تا آستانه 0.69- كاهش و پس از آن افزايش مي‌يابد. همچنين كشورهاي كمتر توسعه‌يافته در صنايع با پيچيدگي در دامنه 1.1- الي 0.48 مزيت نسبي دارند و مزيت نسبي در كشورهاي توسعه‌يافته در دامنه 0.48 الي 1.1 قرار دارد. نتيجه نهايي اين است كه كشورهاي كمترتوسعه‌يافته به دليل بالا بودن درجه ناكارايي صنعت، توان توليد كالاهاي پيچيده را ندارند.