اثر اجزاي مخارج دولت بر رشد اقتصادي ايران رويكرد رگرسيون غيرخطي انتقال هموار(1398-1350)

شناسايي چگونگي ارتباط بين ميزان مداخله دولت در اقتصاد و رشد اقتصادي همواره يكي از مسائل مورد بحث در حوزه اقتصاد بخش عمومي بوده است. مهمترين ابزار مداخله دولت در اقتصاد، مخارجي است كه هزينه مي‌كند، به طوري كه، مقدار مخارج دولت و چگونگي تخصيص آن به بخش­هاي مختلف، اغلب متغيرهاي اقتصادي را متأثر مي­سازد. در اين پژوهش تاثير اجزاي مخارج دولت كه شامل مخارج آموزشي، بهداشتي و نظامي بوده به همراه متغيرهاي سرمايه‌گذاري و نرخ اشتغال بر رشد اقتصادي ايران طي دوره زماني 1350 تا 1398 مورد بررسي قرار گرفته است. بر اساس نتايج مدل رگرسيون انتقال غيرخطي هموار، رابطه غيرخطي و آستانه‌اي در مدل مورد تاييد قرار گرفت و نتايج حاكي از آن هستند كه در رژيم پايين، تاثير رشد مخارج بهداشتي بر رشد اقتصادي مثبت و تاثير رشد مخارج نظامي و آموزشي منفي بوده است. در رژيم بالا، تاثير رشد مخارج بهداشتي منفي و تاثير رشد مخارج آموزشي و سرمايه‌گذاري نيز مثبت بوده است.