اثر پيش‌تيمار بذر با مواد زيستي و شيميايي و كاربرد علف‌كش بر رشد و عملكرد توده بومي لوبيا (Phaseolus vulgaris L.)

اين آزمايش به صورت فاكتوريل در قالب طرح بلوك‌هاي كامل‌تصادفي با سه تكرار در مزرعه پژوهشي دانشكده كشاورزي دانشگاه گيلان در سال 1394 اجرا گرديد. تيمارها عبارت از پيش‌تيمار بذر توده بومي لوبيا در گيلان (با سولفات روي، ساليسيليك اسيد، باكتري سودوموناس، و بدون پيش‏تيمار) و مديريت علف‌هاي‌هرز (عاري از (وجين‌دستي) و آلوده به علف‌هاي‌هرز و سطوح 50، 75 و 100 درصد مقدار توصيه‌شده از علف‌كش تري‌فلورالين و بنتازون) بود. نتايج نشان داد كه ارتفاع نهايي بوته با پيش‏تيمار ساليسيليك اسيد 11 درصد نسبت به بدون پيش‏تيمار افزايش يافت. پيش‌تيمار بذرها با باكتري سودوموناس، حداكثر شاخص سطح برگ، حداكثر وزن خشك برگ، وزن خشك نهايي بوته، تعداد غلاف در مترمربع و عملكرد بيولوژيك لوبيا را به‏ترتيب 30، 69، 50، 31، 50 درصد نسبت به بذرهاي بدون پيش‌تيمار افزايش داد. بيشترين مقدار صفات اندازه‌گيري‌شده در شرايط بدون علف‌هرز و كاربرد دز توصيه‌شده‌ علف‌كش مشاهده شد و با كاهش دز علف‌كش، كاهش يافت. آلودگي تمام‏فصل علف‏هاي‌هرز، حداكثر شاخص سطح برگ، حداكثر وزن خشك برگ، وزن خشك نهايي بوته، تعداد غلاف، وزن غلاف و عملكرد بيولوژيك را به‏ترتيب 40، 58، 58، 72، 70 و 58 درصد نسبت به شرايط عاري از علف‏هرز كاهش داد. اثر كاربرد 75 و 100 درصد دز توصيه‌شده دو علف‏كش در اكثر صفات بررسي‌شده فاقد تفاوت معني‌دار بود؛ اما با توجه به معني‌دارنبودن اثر متقابل پيش‌تيمار و دز علف‌كش، مي‌توان اظهار داشت كه بهره‌گيري از روش‌هاي پيش‌تيمار بذر با وجود اثر مثبت در رشد، توسعه و توليد لوبيا در افزايش قابليت رقابت لوبيا با علف‌هاي‌هرز مؤثر نبود.