تبيين الگوي اثرگذاري ظرفيت تاب‌آوري شهري بر امنيت غذايي خانوارهاي شهري در دوران پاندمي كرونا (مطالعۀ موردي: شهر ماسال)

ويروس كرونا سال‌ها پيشرفت در كاهش فقر،  بهبود گرسنگي، افزايش مراقبت‌هاي بهداشتي و كيفيت آموزش را با خطر جدي روبه‌رو كرد. شيوع ويروس كرونا طبق گزارش‌هاي سازمان‌هاي بين‌المللي بر شمار گرسنگان، فقرا و افراد داراي سوءتغذيه افزوده است و جهان را با موجي از ناامني غذايي روبه‌رو كرده است. در همين راستا نقش ظرفيت تاب‌آوري شهري در سطح خانوار و اجتماع، در كاهش اثرات بحران بر كيفيت زندگي و بازيابي توان اوليه و حفظ آن در طول پاندمي قابل‌توجه است. ظرفيت‌ تاب‌آوري مجموعه‌اي از شرايط است كه خانواده‌ها را قادر مي‌سازد در مواجهه با شوك‌ها به انعطاف‌پذيري لازم دست يابند. ظرفيت تاب‌آوري در اين مقاله شامل سه جنبۀ جذبي، تطبيقي ​​و تغييرپذيري و همچنين طيف وسيعي از ظرفيت‌هاي خاص مي‌شود. تحقيق حاضر توصيفي-تحليلي، مبتني بر پيمايش(زمينه‌ياب) است؛ همچنين با توجه به واكاوي ارتباط بين متغيرهاي مستقل(ظرفيت تاب‌آوري) و وابسته (شاخص‌هاي امنيت غذايي) در زمرۀ تحقيقات همبستگي نيز قرار مي‌گيرد. جامعۀ آماري تحقيق شامل سرپرستان خانوار در شهر ماسال، روش نمونه‌گيري، خوشه‌اي چندمرحله‌اي و حجم نمونه بر اساس فرمول كوكران برابر 384 نفر تعيين گرديده است. هدف آن تبيين نقش ظرفيت تاب‌آوري شهري در حفظ وضعيت شاخص‌هاي امنيت غذايي (موجود بودن غذا، دسترسي به غذا، بهره‌مندي غذايي و پايداري) در طول پاندمي كرونا در شهر ماسال است. براي اين كار از نرم‌افزارهاي SPSS و LISREL 8.80  استفاده شده است. نتايج معادلات ساختاري مي‌دهد ظرفيت‌هاي سه‌گانه در حفظ و بهبود شاخص‌هاي‌امنيت غذايي مؤثر بوده‌اند. همچنين ظرفيت‌هاي زير تأثير منفي كرونا را بر امنيت غذايي خانوار كاهش داده است: سرمايۀ اجتماعي، سرمايۀ انساني، كسب اطلاعات، دارايي‌ها، تنوع معيشتي، شبكه‌هاي ايمني، دسترسي به بازارها و خدمات، توانمندسازي زنان، حكمروايي و قابليت‌هاي رواني، قابليت‌هاي اجتماعي.