بررسي ارتباط بين ترس از ابتلا به كوويد 19 و اضطراب مرگ با نقش ميانجي‌گري خودتنظيمي در سالمندان شهر قزوين

مقدمه و اهداف: ترس از كوويد-19 در سالمندان شايع بوده و بر وضعيت جسمي و رواني آنان تأثير منفي بجاي مي‌گذارد. ازآنجاكه خودتنظيمي، به‌عنوان عاملي براي كنترل و مديريت هيجان و اضطراب است؛ بنابراين، مطالعه حاضر باهدف تعيين رابطه بين ترس از كوويد-19 و اضطراب مرگ با نقش ميانجي‌گري خودتنظيمي در سالمندان ساكن شهر قزوين صورت گرفت. روش‌ كار: اين مطالعه توصيفي – مقطعي بر روي 430 سالمند 60 سال و بالاتر ساكن شهر قزوين در سال 1400 انجام شد. نمونه‌هاي موردمطالعه با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي، انتخاب شدند. به‌منظور جمع‌آوري داده‌ها، از پرسشنامه اطلاعات جمعيت­ شناختي، پرسشنامه‌هاي ترس از كوويد-19، اضطراب مرگ تمپلر و خودتنظيم گري ايبانز و همكاران (2005) استفاده شد. جهت تجزيه‌وتحليل داده‌ها از روش آماري تحليل مسير استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين سني سالمندان شركت‌كننده در مطالعه، 6/40 ± 66/88 سال بود. نتايج مطالعه، رابطه معنادار و مثبت بين ترس از كوويد-19 و اضطراب مرگ (β=0/60 , P 0/001) و ارتباط معكوس بين خودتنظيمي و ترس از كوويد (β=-0/24 ,P=0/021) و اضطراب مرگ (β=-0/10 ,P=0/021) را نشان داد. همچنين، نتايج نقش ميانجي‌گري خودتنظيمي در ارتباط بين ترس و اضطراب مرگ را تائيد نمود. نتيجه‌گيري: با توجه به نقش ميانجي‌گري خودتنظيمي در ارتباط بين ترس از كوويد 19 و اضطراب مرگ، پيشنهاد مي‌شود با آموزش راهكارهايي به سالمندان در جهت ارتقاء سطح خودتنظيمي، باعث كنترل يا كاهش تأثيرات منفي ترس از كوويد-19 در اين جمعيت آسيب‌پذير شد.