تغييرات علل مرگ سالمندان و تاثير آن بر افزايش اميدزندگي در ايران

مقدمه و اهداف: سرعت افزايش اميدزندگي در ايران طي دو سه دهه اخير كند شده است. در اين مقاله با توجه به افزايش مرگ و ميرها در سنين سالمندي در كشور، نقش تغييرات علل مرگ در اين سنين در افزايش اميدزندگي در سال‌هاي 1385 و 1395 بررسي شده است.روش كار: داده‌هاي مرگ و مير بر حسب سن و جنس و علل مرگ در كشور براي سال هاي 1385 و 1395 از سامانه ثبت و طبقه‌بندي علل مرگ وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكي اخذ شده است. ارزيابي و اصلاح كم ثبتي مرگ از سنين كودكي تا بزرگسالي بر اساس روش‌هاي براس – تراسل و توسعه يافته بنت – هوريوشي انجام شد. سپس با استفاده از روش تجزيه آرياگا، نقش گروه‌هاي سني و علل مرگ سالمندان در افزايش اميدزندگي در بدو تولد محاسبه شده است. يافته‌ها: اميدزندگي در بدو تولد مردان كشور طي سالهاي 1385 تا 1395، 3/7 سال افزايش يافته است كه سهم تغييرات علل مرگ سالمندان در اين افزايش 2 سال بوده است. از مجموع افزايش 3/1 سال در اميدزندگي زنان كشور، 1/57 سال آن نيز مربوط به تغييرات علل مرگ در سنين سالمندي بوده است. به ترتيب 74 درصد و 57 درصد از نقش مرگ و مير سنين سالمندي زنان و مردان در افزايش اميدزندگي كشور ناشي از بيماري‌هاي قلبي-عروقي بوده است. نتيجه‌گيري: در بستر گذارهاي ساختار سني، ادامه روند انتقال مرگ و مير به سنين بالاتر در دهه‌هاي آينده دور از انتظار نيست. نتايج اين پژوهش نشان داد كه لازم است در اولويت‌گذاري‌هاي سياستي به بيماري‌هايي كه به ويژه سنين سالمندي را تحت‌تأثير قرار مي‌دهند، توجه بيشتري شود.