بحران كرونا و نقش يابي مرزها در عصر پساوستفاليايي دولت

مرزها به دليل پويايي دروني از يك سو، و از ديگر سو اتكاي به يك كليت فلسفي در تفكيك هويت‌ها و منطق عقلايي مستحكم در دفاع از حاكميت و امنيت ملي، از بين نمي‌روند، بلكه دچار باز تعريف در كاركردها مي‌شوند. معتقدين به فروپاشي نظام وستفاليايي به تأسي از بنيان‌هاي نظري فرااثبات‌گرايانه و متعاقباً تحولات ناشي از فرايند جهاني شدن، عقيده دارند كه جهان كنوني وارد دوره‌اي موسوم به نظام پساوستفاليايي شده، كه همانند گذشته پديده‌هاي مدرنِ حاصل از ميراث عصر وستفاليايي، نظير دولت، سرزمين و مرز و غير، ديگر آن كارايي سُنَتي خود را ندارند. اين نوشتار با مقايسه ماهيت، هويت و كاركرد مرز در دو عصر دولت وستفاليايي و عصر پساوستفاليايي دولت، عقيده دارد جهان كنوني به وسعت همه پيشرفت‌هايش در فناوري و تكنولوژي، درگير بحران‌ها و تهديدهاي روزافزون است؛ نطير بحران ويروس كرونا. اغراق نيست اگر بگوييم اين بحران، عامل خيزش مجدد مرزهاي جغرافياي سياسي در همه مقياس‌ها، از محلي/ مكاني تا بين‌المللي بود. بحران نام برده، ضمن يادآوري مفاهيم پايه در جغرافياي سياسي (سرزمين، ملت، زيستگاه، حاكميت، حكومت، امنيت، دولت، قلمرو، مرز و...)، با يادآوري نقش مرزها در دفاع از اصل امنيت ملي، حاكميت ملي، تماميت ارضي، استقلال ملي، قلمرو آرايي و...، هشدار مجددي بود در جهت فلسفي انديشي و نگرش عقلايي و واقع‌بينانه به هستي و كاركرد مرزها. در حقيقت بحران ناشي از ويروس كرونا مثال قابل دفاعي از ماندگاري مرزها در عصر پساوستفاليايي دولت است.