دولت هاي استاني و سياست خارجي؛ لايه مغفول كنش ديپلماتيك چين

ساختار قدرت و شيوه تصميم گيري درحوزه سياست داخلي و سياست خارجي در چين، دستكم از ديد ناظران خارجي همواره دچار ابهام،تناقض و گمانه زني هاي بسيار بوده است. سازوكار تصميم گيري در حوزه سياست خارجي بر مبناي روايت هاي رسمي و سازوكارهاي نهادي موجود، يكپارچه، متمركز و از بالا به پايين جلوه مي كند اما امروز شواهدي فزاينده از متكثرتر شدن، مبهم تر شدن وحتي متناقض تر شدن كنش ديپلماتيك چين در بسياري از حوزه ها به چشم مي خورد كه بر مبناي الگوي نظام تصميم گيري يكپارچه نمي توان توضيحي براي آن بيان كرد. مقاله حاضر ادعا مي كند كه كليد درك اين پيچيدگي ها و بعضا تناقض ها در كنش ديپلماتيك چين، كنار گذاشتن ايده بازيگري يكپارچه و متمركز حزب-دولت چين در عرصه سياست خارجي و توجه به نقش حكومت هاي محلي استاني در كنش ديپلماتيك اين كشور است. در همين راستا، پرسش اصلي مقاله بر مبناي روش توصيفي و تحليلي اين است كه حكومت هاي محلي استاني چگونه به عرصه تصميم گيري سياست خارجي اين كشور وارد شدند و از چه روش هايي براي تاثيرگذاري بر تصميم گيري هاي سياست خارجي بهره مي گيرند؟مقاله در همين راستا، رد پاي بازيگران استاني در بسياري از حوزه هاي سياست خارجي چين از جمله حوزه انرژي، رويكرد امنيتي و سياست منطقه اي در درياي چين جنوبي، سياست درهاي باز چين در شرق آسيا و سرانجام شيوه شكل گيري و پيشبرد عملي طرح احياي جاده ابريشم به عنوان جاه طلبانه ترين ابتكار سياست خارجي چين را نشان مي دهد. يافته مقاله اين است كه با وجود گرايش هايي كه در دوران شي جين پينگ براي تمركز بخشيدن دوباره به ساختار قدرت و نظام تشميم گيري چين شكل گرفته، احتمالا تغييري اساسي در اين ساختار متكثر شده تصميم گيري به وجود نخواهد آمد.