تبيين رويكرد منازعه و همكاري در حوزه آبريز اروندرود

آبراه‌هاي مرزي در منطقه خاورميانه با محرك‌هايي مانند تغييرات آب و هوايي، افزايش جمعيت، توسعه اقتصادي و شهرنشيني، باعث افزايش تقاضا و فشار برمنابع آب شيرين شده است. اين مساله در حوضه رودخانه‌هاي مشترك باعث كمبود آب و به رويكردي تنش‌زا تبديل شده و ابعاد جديدي را به تعاملات دولتي افزوده است و باعث ايجاد مثلثي از ناامني آب، منازعه و همكاري در ميان كشورها در مورد بهره‌برداري و مديريت آن گرديده است. اختلاف بر سر بهره‌برداري، مديريت، تعيين خط مرزي و ميزان كيفيت آب شيرين در رودخانه اروندرود باعث گرديده كه ادراك همكاري و منازعه توأمان در اين حوضه آبي وجود داشته باشد. مفاهيم منازعه_ همكاري محور تعاملاتي را سازمان‌دهي مي‌كنند و بر مبناي تأثيرگذاري و تأثيرپذيري اين محور سطوح ادراكي شكل مي‌گيرد. پژوهش پيش رو با روش توصيفي‌_ تحليلي، قياسي _ فرضيه‌اي و بنيان نهادن چارچوب نظري به دنبال پاسخ‌گويي به اين پرسش است كه چگونه مي توان رويكرد منازعه و همكاري در سياست خارجي ايران در حوضه رودخانه اروندرود را مديريت نمود؟ سياست آبي ايران در رودخانه اروندرود از طريق امنيتي‌زدايي و ديپلماسي آبي مي‌تواند بحران آب را مديريت نمايد. پردازش اين مهم با استفاده از چارچوب مفهومي و برآيند اختلافات آبي ايران و عراق در رودخانه اروندرود به عنوان مطالعه موردي بررسي مي‌گردد.