اعراب و انتخاب در شرايط موازنه تهديد؛ تهديد انگاري ايران و عادي‌سازي روابط با اسرائيل

عادي‌سازي مناسبات اعراب و اسرائيل يكي از پيچيده‌ترين مسائل در منطقه خاورميانه است كه با قدرت‌هاي بزرگ و اكثر كشورهاي منطقه پيوند دارد. يكي از كشورهايي كه در فرآيند عادي‌سازي روابط اسرائيل و اعراب به شدت مورد تهديد قرار مي‌گيرد، ايران است. از زمان شكل‌گيري خاورميانه نوين بعد از جنگ جهاني دوم اعراب پيوسته با دو تهديد عمده و اصلي مواجه بوده‌اند؛ نخست، تهديد ناشي از شكل‌گيري كشور مستقل يهودي در سرزمين‌هاي عربي و دوم، ايران انقلابي شيعي كه علاقمند به صدور ايده ها و انگاره‌هاي خود به جهان عرب بوده است. اين مقاله با طرح اين پرسش كه چرا اعراب در شرايط احساس تهديد از هر دو تحول فوق، به سمت عادي‌سازي مناسبات خود با اسرائيل حركت كرده‌اند؟ با اتكا به روش توصيفي-تحليلي و بهره گيري از رويكرد موازنه تهديد معتقد است صرف افزايش نقش منطقه اي ايران منجر به همكاري اعراب و اسراييل نشده است بلكه كشورهاي عربي و اسراييل با درك تهديد مشترك ناشي از افزايش قدرت ايران، از طريق عادي‌سازي روابط به دنبال ايجاد موازنه در برابر اين كشور هستند. يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهند كه در اين فرايند از ديد اعراب تهديدهاي ناشي از افزايش قدرت ايران عليه اعراب رو به تزايد بوده و در مقابل تهديدهاي اسراييل روندي كاهشي داشته است و در نتيجه با توجه به تزايد تهديد مشترك همزمان ايران براي اعراب و اسرائيل عادي‌سازي مناسبات ميان آن‌ها رخ داده است.