«زمين-گياه»، بستر «زيست هاي پايدار» (مطالعه موردي: الگوي زيست جمعي جامعه نگاران و جامعه شناسان گياهي متقدم در فلات مرتفع ايران)

اين مقاله در پي بازخواني زيست عشايري به مثابه الگويي از زيست جمعي در ايران بر پايه پيوند حوزه‌هاي طبيعي و انساني مي‌باشد. پرسش اصلي عبارت است از: بازيابي و بازخواني اين ميراث طبيعي-فرهنگي و كاربست آن براي آينده چگونه امكان‌پذير است؟ به‌نظر مي‌رسد ارتباط حياتي عشاير و جوامع گياهي از يك‌سو و دانش و مهارت عشاير براي فعاليت در تنوع زميني و اقليمي از سوي ديگر، كالبدشكافي زيست عشايري را به‌مثابه دانش و فناور‌هاي بومي زيست‌هاي پايدار، ميسر مي‌سازد. براي تحديد دامنه وسيع مساله زيست عشايري، تمركز اصلي بر «زمين-گياه» قرار داده شد. از روش توصيفي-تحليلي-انتقادي و رويكردي تلفيقي از مناظر گياه‌شناسي، زمين‌شناسي، اكولوژي عميق و آمايش سرزمين براي بازخواني فعاليت عشاير به مثابه جامعه‌نگاران و جامعه‌شناسان گياهي(شفاهي) متقدم در فلات مرتفع ايران استفاده شد. يافته ها نشان مي‌دهد گسيختگي دانشي در شناسايي روابط حوزه‌ها(طبيعي و انساني) و بي‌توجهي به حوزه‌هاي زيستي و منابع پايه نظير زمين و گياه، موجب شده تا زيست عشايري به مثابه يك بافت، در مطالعات طبيعي و انساني، كمتر شناخته شود. بنابراين، بازيابي و بازخواني آن، نيازمند احياء مطالعات بين رشته‌اي و فرارشته‌اي با مستندسازي و توليد داده‌هاي بوم‌زاد و بهره‌گيري از داده‌هاي جهاني براي بهره برداري بهينه در طراحي زيست‌هاي پايدار براي آينده مي‌باشد.