همياري هاي سنتي در كشاورزي ايلام مورد مطالعه روستاي جعفرآباد

شيوه‌هاي همياري و تعاون از ديرباز در جوامع روستايي ايران متداول بوده و به رغم تحولاتي كه در طي ساليان دراز در جوامع روستايي به وقوع پيوسته، هنوز هم صورت‌هاى گوناگون تعاون و همياري، در بين بسياري از اقوام لر، كرد، تركمن، گيلك و بلوچ و... به چشم مى‌خورد. پژوهش حاضر با هدف واكاوي شيوه‌هاي همياري سنتي در فرهنگ كشاورزي مردم روستاي جعفرآباد بخش سيوان از توابع شهرستان ايلام با استفاده از نظريه كاركردگرايي و نظريه مبادله صورت گرفته است. شيوه جمع‌آوري اطلاعات به‌صورت تركيبي از روش‌هاي مشاهده مستقيم، مطالعه اسناد و عمدتا مصاحبه، بوده است. در روش مصاحبه، محقق به صورت هدفمند و به روش گلوله برفي و با انتخاب 21 نفر كه در زمينه موضوع مورد نظر داراي اطلاعات كافي بوده‌اند صورت گرفته است. نتايج به‌دست آمده نشان مي‌دهد كه پيش از كاشت محصولات زراعي و به‌جهت رعايت عدالت در برخورداري عامه مردم از امكانت خدادادي روستا، از شيوه قرعه‌كشي (تيرپِشك)، تقسيم زمين (زه‌مين به‌ش) در مرحله كاشت محصول از روش شخم گروهي (گله‌جفت)، در مرحله داشت از روش فرار دادن حيوانات آسيب رسان براي مزرعه (وِراز راو) و در مرحله برداشت از روش‌هايي همچون درو گروهي، خرمن‌كوبي گروهي، پاك كردن محصول به‌صورت گروهي استفاده مي شود و به دليل منافع بيش از حد هنوز هم اكثر اين روش ها پايدار مانده است.