تأثير حمل و نقل هوشمند بر توسعه پايدار شهري

زمينه و هدف: در عصر حاضر استفاده از وسايل نقليه به ويژه خودرو، به عنوان بخشي از زندگي روزمره درآمده و اين موضوع در كلان شهرها به خصوص شهر بزرگ تهران به عنوان يك معضل ترافيكي در‌‌‌‌‌‌ ‌توسعه پايدار شهري ملموس مي باشد. از آن جا كه كشورهاي توسعه يافته و در حال توسعه به دنبال يافتن راهبردي مناسب جهت رسيدن هرچه بيشتر به حمل و نقل پايدار مي باشند لذا اين پژوهش به تأثير سامانه‌هاي هوشمند حمل و نقل در توسعه پايدار به عنوان يكي از فناوري هاي نوين در مديريت حمل و نقل و ترافيك شهري پرداخته است.روش: اين پژوهش از لحاظ هدف، كاربردي و از لحاظ روش هاي كمّي گردآوري داده ها توصيفي پيمايشي است. جامعه آماري اين تحقيق را كليه كارشناسان راهنمايي و رانندگي و سازمان ترافيك شهرداري تهران تشكيل مي دهد كه تعداد 550 نفر بوده كه اين تعداد 145 نفر به روش نمونه گيري طبقه اي انتخاب شدند. براي گردآوري داده ها از ابزار پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد.يافته ها: اين تحقيق نشان داد كه سامانه حمل و نقل هوشمند، تأثير معني‌داري بر توسعه پايدار شهري شامل مؤلفه هاي محيط زيست، ايمني، اقتصاد، دسترسي و سلامت روحي- رواني دارد.نتايج: سيستم حمل و نقل هوشمند به مثابه استخوان بندي و اسكلتي است كه مي تواند در راستاي تقويت توسعه پايدار، مؤلفه هاي ياد شده را در كنار هم متصل نمايد، تا نيازهاي حمل و نقل را با اهداف زيست محيطي، اجتماعي، اقتصادي و ايمني، براي جامعه و نسل هاي آينده مرتفع نمايد.