پيش‌بيني پريشاني روان‌شناختي بر اساس تروماي دوران كودكي با نقش ميانجي ناگويي هيجاني

مقدمه: پريشاني روان ‌شناختي به شكل علائم اضطراب، افسردگي و استرس از جمله آسيب‌ هاي رواني شايع در جمعيت انساني است. هدف اين پژوهش تعيين نقش ميانجي ناگويي هيجاني در ارتباط بين پريشاني روان ‌شناختي و تروماي دوران كودكي در دانشجويان بود. روش كار: پژوهش حاضر از نظر هدف، كاربردي و بر اساس روش، همبستگي و از نوع مدل ‌سازي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل دانشجويان بين رده سني 20 تا 40 سال شهر تهران در سال 1399 بود كه از بين آنها 305 نفر با روش نمونه‌ گيري در دسترس انتخاب شدند. شركت ‌كنندگان پرسشنامه‌ هاي تروماي دوران كودكي، مقياس افسردگي، اضطراب و استرس و مقياس ناگويي هيجاني تورنتو را تكميل كردند. تحليل داده‌ ها با استفاده از روش مدل ‌سازي معادلات ساختاري با نرم‌ افزار SPSS-24 و AMOS-26 انجام شد. يافته ‌ها: نتايج حاكي از ارتباط مثبت و معنادار ناگويي هيجاني و تروماي دوران كودكي با پريشاني روان ‌شناختي (اضطراب، استرس و افسردگي) در دانشجويان بود. همچنين مشخص گرديد كه ناگويي هيجاني در ارتباط بين تروماي دوران كودكي با پريشاني روان ‌شناختي در دانشجويان داراي نقش ميانجي است (0.001≥P). همچنين نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه تروماي دوران كودكي و ناگويي هيجاني قادر به پيش ‌بيني پريشاني روان ‌شناختي در دانشجويان هست (0.001≥P). نتيجه ‌گيري: با توجه به نقش تروماي دوران كودكي و ناگوئي هيجاني در پريشاني روان ‌شناختي پيشنهاد مي‌ شود، درمانگران و مشاوران از طريق ابزارهاي روا و پايا افراد با سابقه تروماي دوران كودكي را غربال گري كنند تا اقدامات درماني مناسب براي كاهش مشكلات آنها را انجام دهند. همچنين كارگاه ‌هاي آموزشي با هدف افزايش آگاهي در مورد تنظيم و مديريت هيجان براي اين افراد برگزار كنند.