تاثير آرايش تمرين و دستورالعمل‌هاي كانون توجه بر كاركردهاي اجرايي در سالمندان

مقدمه: سالمندي فرايندي است كه باعث ايجاد تغييرات اساسي در سيستم‌ هاي مختلف بدن و انحطاط آنها مي‌ گردد. چنين تغييراتي منجر به كاهش شديد در عملكردهاي حركتي و خصوصا شناختي در سالمندان مي ‌گردد. هدف پژوهش حاضر، بررسي تاثير آرايش تمرين و دستورالعمل ‌هاي كانون توجه بر كاركردهاي اجرايي در سالمندان بود. روش كار: روش پژوهش حاضر نيمه تجربي با طرح پيش‌ آزمون_پس‌ آزمون با گروه كنترل بود. تعداد 60 سالمند با دامنه سني 60 تا 80 سال (ميانگين: 74.23، انحراف معيار: 4.97) به روش نمونه‌ گيري داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفي در چهار گروه تجربي (تمرين متغير+توجه بيروني، تمرين متغير+توجه دروني، تمرين ثابت+توجه بيروني و تمرين ثابت+توجه دروني) قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش، هدف دارت طراحي شده بر روي ديوار جهت تمرين، آزمون استروپ و آزمون مرتب كردن كارت ‌هاي ويسكانسين جهت ارزيابي كاركردهاي اجرايي بود. مداخله تمريني شامل 300 كوشش پرتاب دارت در 10 جلسه (سه بلوك 10 كوششي هر جلسه) با توجه به شرايط تمريني ثابت و متغير، و كانون توجه دروني و بيروني بود. داده‌ هاي كاركردهاي اجرايي نيز در دو مرحله پيش‌ آزمون و پس از تمرين دارت ثبت گرديد. يافته ‌ها: نتايج نشان داد كه تمامي گروه ‌هاي تحقيق بر بهبود كاركردهاي اجرايي در سالمندان تاثير معناداري داشتند؛ اما، از بين گروه ‌هاي تحقيق گروه تركيبي كانون توجه بيروني+تمرين متغير بهبود بيشتري را در خرده آزمون ‌هاي استروپ و ويسكانسين سالمندان ايجاد كردند (0.05=P). نتيجه‌ گيري: در كل مي ‌توان گفت كه استفاده از دستورالعمل ‌هاي كانون توجه به صورت بيروني همراه با تمرين به صورت متغيربه عنوان يك روش سودمند كاركردهاي اجرايي سالمندان توصيه مي ‌شود.